|
09 Ἰουλίου
|
|
| Ὁ Ἅγιος Παγκράτιος Ἱεροµάρτυρας, ἐπίσκοπος Ταυροµενίας
Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τῶν Ἀποστόλων. Νεαρὸς ἀκόµα, ἐπισκέφθηκε µὲ τοὺς γονεῖς του τὰ Ἱεροσόλυµα, ὅπου καὶ βαπτίσθηκε. Μετὰ τὸ θάνατο τῶν γονέων του, ὁ Παγκράτιος θέλησε νὰ ἀφιερωθεῖ ὁλόψυχα στὸ Χριστὸ καὶ στὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου Του. Πῶς, ὅµως, θὰ γινόταν αὐτό, µὲ τέτοια περιουσία ποῦ κληρονόµησε ἀπὸ τοὺς γονεῖς του; Τὴ λύση βρῆκε στὰ ἴδια τὰ λόγια του Κυρίου: «εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὑπάγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει µοι». Ἐὰν δηλαδή, θέλεις νὰ εἶσαι τέλειος, πήγαινε, πώλησε τὰ ὑπάρχοντά σου καὶ µοίρασέ τα στοὺς φτωχούς καὶ θὰ ἔχεις θησαυρὸ στοὺς οὐρανούς. Καὶ ἔλα νὰ µὲ ἀκολουθήσεις. Πράγµατι, ὁ Παγκράτιος ἀπελευθέρωσε τοὺς δούλους, µοίρασε ὅλα τὰ ὑπάρχοντά του στοὺς φτωχούς, καὶ ἐλεύθερος ἀπὸ κάθε βιοτικὴ µέριµνα, ἀφιερώθηκε στὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου. Ἀκολούθησε τὸν Ἀπόστολο Πέτρο στὴν Ἀντιόχεια, καὶ στὴν Κιλικία συνάντησε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος τὸν ἔκανε ἐπίσκοπο Ταυροµενίου στὴ Σικελία. Στὸ ἀξίωµα αὐτὸ ἀναδείχθηκε τέλειος ποιµένας, διδάσκοντας καὶ διακονώντας µὲ ἀγάπη καὶ ἀρετὴ τὸ ποίµνιό του. Προσήλκυσε διὰ τοῦ κηρύγµατός του πλῆθος λαοῦ στὸ φῶς τῆς θεογνωσίας, ἀκόµα καὶ αὐτὸν τὸν ἡγεµόνα τοῦ τόπου Βονιφάτιο. Ἐπίσης ἵδρυσε στὴν πόλη αὐτὴ καὶ ἱερὸ ναό. Ὅµως, οἱ Ἰουδαῖοι καὶ οἱ εἰδωλολάτρες, βλέποντας µὲ φθόνο τὸ εὐαγγελικὸ ἔργο τοῦ Παγκρατίου, τὸν σκότωσαν, ἐνῷ ἐκεῖνος προσευχόταν γι᾿ αὐτούς. Οἱ Ἅγιοι Ἀνδρέας καὶ Πρόβος Μαρτύρησαν διὰ πυρός. Μνήµη τῶν Ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τῇ Πηγῇ Πρόκειται γιὰ τὸν ναὸ ποὺ εἶχε κτίσει ὁ Ἰουστινιανὸς τὸ ἔτος 559 καὶ ὁ ὁποῖος κατὰ τὸν Προκόπιο ἦταν ἐξαίσιος «κάλλει τε καὶ µεγέθει». Ὁ ναὸς αὐτὸς πολλὲς φορὲς καταστράφηκε, ἐπανειληµµένα ὅµως ἀνοικοδοµήθηκε ἀπὸ τὴν αὐτοκράτειρα Εἰρήνη τὴν Ἀθηναία, ἀπὸ τὸν Βασίλειο τὸν Μακεδόνα καὶ ἀπὸ τὸν Ρωµανὸ Α´ τὸν Λεκαπηνό. Ἀλλὰ καὶ πάλι καταστράφηκε στὶς ἀρχὲς τοῦ 15ου αἰῶνα. Ὁ Ὅσιος Φώτιος κτήτορας τῆς Μονῆς Ἀκαπνίου στὴ Θεσσαλονίκη Ἡ µνήµη του ἀναφέρεται µόνο στὸν Λαυριωτικὸ Κώδικα Γ 86 φ. 142α, ὅπου ὑπάρχει καὶ ἰδιόµελο ποίηµα Δηµητρίου τοῦ Βεάσκου, µεγάλου οἰκονόµου τῆς µητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Ἐπίσης τὴν µνήµη του ἀναφέρει καὶ ὁ Ἱεροσολυµιτικὸς Κώδικας 309 φ. 91. Οἱ Ὅσιοι Διονύσιος καὶ Μητροφάνης οἱ Ἁγιορεῖτες Γεννήθηκαν καὶ οἱ δυὸ στὶς ἀρχὲς τοῦ 16ου αἰῶνα, ἄγνωστο ποῦ. Ἀνατράφηκαν σύµφωνα µὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἰδιαίτερα ὁ Διονύσιος ἐπιδόθηκε πολὺ στὰ γράµµατα. Ἀργότερα ἔγινε µοναχὸς στὴ Μονὴ τοῦ Στουδίου καὶ ἐπιθυµώντας ἀνώτερη ἡσυχαστικὴ ζωή, ἀναχώρησε γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ, σὲ κάποιο κελλί, κοντὰ στὴ Σκήτη τῶν Καρυῶν, ἐπιδόθηκε στὴ µελέτη καὶ στὴν ἐργασία τῆς ἀσκητικῆς φιλοσοφίας. Ἐπειδὴ ὅµως καὶ ἐκεῖ δὲν µποροῦσε νὰ ἡσυχάσει, πῆγε σὲ κάποιο ἡσυχαστήριο τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης. Ἐδῶ, µαζὶ µὲ τὸν µαθητή του Μητροφάνη, µέσα σὲ µία σπηλιά, ἀσκήτευαν στὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Ἀργότερα ὁ Μητροφάνης, µὲ ἀπόφαση τῶν Πατέρων, βγῆκε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ δίδασκε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ στὴ γύρω περιοχή. Ἔπειτα, ἐπανῆλθε στὸν Γέροντά του Διονύσιο. Ἔτσι θεάρεστα καὶ ἀσκητικὰ ἀφοῦ ἔζησαν καὶ oi δυό, ὁ µὲν Διονύσιος ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ τὴν 9η Ἰουλίου 1606 (ἄλλα χειρόγραφα ὅµως ἀναφέρουν τὴν κοίµησή του τὴν 6η Ὀκτωβρίου 1596 ἢ 1602), ὁ δὲ Μητροφάνης λίγο χρονικὸ διάστηµα ἀργότερα. Στὴ Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης σῴζεται ἰδιόγραφο βιβλίο ποικίλης ὕλης, µὲ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ Ὁσίου Διονυσίου τοῦ Ῥήτορα, καὶ µὲ τὸν τίτλο «Κουβαρᾶς». Ὁ Ἅγιος Μεθόδιος ὁ νέος Ἱεροµάρτυρας Ὁ Νεοµάρτυρας αὐτὸς καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Βυζάρι τῆς ἐπαρχίας Ἁµαρίου Κρήτης, καὶ τὸ ἐπώνυµό του ἦταν Σιλιγάρδος. Ἔγινε ἡγούµενος τῆς Μονῆς Ἀσωµάτων καὶ µετὰ ἐπίσκοπος Λάµπης. Ὁ ἀρχιερέας Μεθόδιος ἀντιτάχθηκε στὶς βιαιοπραγίες τῶν Τούρκων καὶ γι᾿ αὐτὸ συνελήφθη. Ἔπειτα ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια, θανατώθηκε στὶς 9 Ἰουλίου 1793. Τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου ἐνταφιάστηκε κοντὰ στὸν τόπο τοῦ µαρτυρίου του στὸ µονύδριο τῶν Ταξιαρχῶν. Ὁ µάρτυρας αὐτὸς δὲν ἀναφέρεται στοὺς Συναξαριστές, οὔτε βρέθηκε ἀκολουθία του. Ὁ Ἅγιος Μιχαὴλ Πακνανᾶς Ἀποκεφαλίστηκε τὴν 9η Ἰουλίου 1771, ἀλλὰ ἡ µνήµη του ἑορτάζεται τὴν 30η Ἰουνίου, ὅπου καὶ ἡ βιογραφία του. Oἱ Ἅγιοι Πατερµούθιος, Κόπριος (ἢ Κόπρις) καὶ Ἀλέξανδρος Στὸν Κώδ. Δέκ. XI Κρυπτοφέρης φέρεται Κανὼν Ἰωσὴφ τοῦ ὑµνογράφου, ποὺ ἡ ἀρχὴ εἶναι: «ὤφθη ἡ Πανέορτος». Ἡ δὲ µνήµη τους κατὰ τὴν 9η Ἰουλίου. Ἡ κυρίως ὅµως µνήµη τῶν πιὸ πάνω Ἁγίων εἶναι 17 Δεκεµβρίου, ὅπου καὶ τὸ σχετικὸ βιογραφικό τους σηµείωµα. |
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|