26 ΙΟΥΝΙΟΥ

• Ὁ Ὅσιος Δαβὶδ ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη
• Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ἐπίσκοπος Γοτθίας
• Ὁ Ὅσιος Ἀνθίων
• Ὁ Ἅγιος Δαβὶδ ὁ νέος Ὁσιοµάρτυρας
• Οἱ Ἅγιοι Θεράπων, Μακάριος, Μάρκιος καὶ Μαρκία

Ἦταν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Ἰουστινιανοῦ τοῦ ΙΑ΄ (527-565). Ἡ ζωή του ἦταν µία συνεχὴς φιλανθρωπία καὶ ἐργασία γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ἦλθε ἡ κατάλληλη ὥρα, ὁ Δαβὶδ µοίρασε τὰ ὑπάρχοντά του στοὺς φτωχοὺς καὶ ἔγινε ἀναχωρητής. Γιὰ τρία ὁλόκληρα χρόνια κατοικοῦσε ἐπάνω σ΄ ἕνα δένδρο. Ἐκεῖ, µὲ τὰ λιοπύρια τοῦ καλοκαιριοῦ καὶ τὶς παγωνιὲς τοῦ χειµῶνα, δουλαγωγοῦσε τὸ σῶµα του µὲ ἄσκηση στὴν ἐγκράτεια καὶ µὲ προσευχή, ἀπαγγέλοντας στίχους τοῦ προφητάνακτος ὁµωνύµου του, Δαβίδ: «Ὠµοιώθην πελεκάνι ἐρηµικῷ, ἐγενήθην ὡσεὶ νυκτικόραξ ἐν οἰκοπέδῳ, ἠγρύπνησα καὶ ἐγενόµην ὡς στρουθίον µονάζον ἐπὶ δώµατος». Ἔγινα ὅµοιος µὲ πελεκάνο, ποὺ περνᾷ τὶς µέρες του στὴν ἔρηµο. Κατάντησα σὰν κλαυσοπούλι ποὺ κράζει κλαψιάρικα τὴν νύκτα σὲ ἐρειπωµένο σπίτι. Παρέµεινα ἄυπνος καὶ ἔγινα σὰν στρουθίο ποὺ ἔχασε τὸ σύντροφό του καὶ µένει µόνο στὸ ὕψος τῆς στέγης. Πράγµατι, ὁ Ὅσιος Δαβὶδ µὲ τὴν αὐστηρὴ ἄσκηση κατάφερε νὰ ὑποτάξει σὲ µεγάλο βαθµὸ τὰ πάθη τῆς σάρκας καὶ νὰ γίνει ἕνας ἔνσαρκος ἄγγελος. Γι΄ αὐτὸ καὶ οἱ Θεσσαλονικεῖς τὸν ἔκριναν σὰν τὸν καταλληλότερο γιὰ ἀντιπρόσωπό τους στὸν Ἰουστινιανό, ἀπὸ τὸν ὁποῖο θὰ ζητοῦσαν ἔπαρχο γιὰ τὴν πόλη τους. Στὸ γυρισµό, ὁ Ὅσιος Δαβὶδ παρέδωσε τὸ πνεῦµα του στὸν Κύριο.

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ἐπίσκοπος Γοτθίας.

Καταγόταν ἀπὸ τοὺς τόπους τῆς Κριµαίας καὶ διακρίθηκε ἀπὸ παιδὶ γιὰ τὴν ἐνάρετη ζωή του καὶ τὸ ζῆλο του γιὰ τὴν πίστη. Οἱ γονεῖς του ὀνοµάζονταν Λέων καὶ Φωτεινὴ καὶ τὴν εὐσέβειά τους µετέδωσαν καὶ στὸν γιό τους. Στὰ χρόνια τῆς εἰκονοµαχίας, ὁ Ἰωάννης εἶχε ἐκκλησιαστικὴ ἐπικοινωνία περισσότερο µὲ τὴ Ῥώµη, ποὺ δὲν τὴν ἐπηρέαζε ἡ πληγὴ αὐτὴ τῆς Ἀνατολῆς. Σὰν ἐπίσκοπος Γοτθίας, ὁ Ἰωάννης ὑπῆρξε διδακτικὸς καὶ φιλάνθρωπος. Παρέµεινε ἁπλός, ταπεινόφρων, φτωχὸς καὶ ἀφιλάργυρος, ἀδελφὸς τῶν ἱερέων, πατέρας τῶν λαϊκῶν του, ἀλλὰ κάποια αἱµατηρὴ στάση ἀνάγκασε τὸν καλὸ ποιµένα νὰ καταφύγει µὲ πολλοὺς χριστιανοὺς στὴν Ἀµάστριδα τοῦ Εὐξείνου Πόντου. Ἐκεῖ ἔµεινε τέσσερα χρόνια καὶ πέθανε εὐεργετῶντας, µέχρι τὴν τελευταία του στιγµή. Κλῆρος καὶ λαὸς τὸν ἔθαψαν µὲ µεγάλες τιµές.

Ὁ Ὅσιος Ἀνθίων.

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Δαβὶδ ὁ νέος.

Ὁσιοµάρτυρας. Γεννήθηκε στὸ Αϊβαλὶ (Κυδωνιές) τῆς Μ. Ἀσίας. Ἦλθε στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἐκάρη µοναχὸς στὴν ἱερὰ σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννας. Μὲ τὴν ἄδεια τῶν πατέρων τῆς Μονῆς, πῆγε στὴ Σµύρνη νὰ κάνει ἔρανο γιὰ τὴν ἀνοικοδόµηση τῶν Ναῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, Μεταµορφώσεως καὶ Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ὅταν ἐπανῆλθε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀποπεράτωσε τὴν ἀνοικοδόµηση τῶν Ναῶν αὐτῶν. Τὸν κατέλαβε ὅµως ὁ πόθος τοῦ µαρτυρίου, πῆγε στὴ Μαγνησία τῆς Μ. Ἀσίας καὶ διακήρυξε παντοιοτρόπως τὴν πίστη του στὸ Χριστό καί, ἀφοῦ µαστιγώθηκε καὶ πληγώθηκε στὸ κεφάλι ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ἐκδιώχθηκε. Ὅταν ἐπανῆλθε στὸ Ἅγιον Ὄρος, δὲν πῆρε τὴν εὐλογία τοῦ Γέροντά του γιὰ τὸ µαρτύριο καὶ γι᾿ αὐτὸ πῆγε στὶς Καρυές. Ἐκεῖ συµβουλεύτηκε τὸν Ἀρχιερέα πρώην Χριστουπόλεως Παγκράτιο, πῆρε τὴν εὐλογία του καὶ ἀναχώρησε γιὰ τὴν Θεσσαλονίκη. Ἐκεῖ πληροφορήθηκε, ὅτι ἔφθασε στὴ Βατοπεδινὴ Σκήτη τοῦ Ἁγίου Δηµητρίου κάποιος µοναχός ποὺ ἐξισλαµίστηκε καὶ θέλησε νὰ τὸν συµβουλέψει πρὸς µετάνοια. Οἱ Τοῦρκοι ἔµαθαν τὸν σκοπό του, τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν κριτή, ὁ ὁποῖος, φοβούµενος µήπως ὁ Δαβὶδ µεταστρέψει τὸν µοναχὸ ποὺ ἐξισλαµίστηκε, γρήγορα ἐξέδωσε καταδικαστικὴ ἀπόφαση θανάτου του. Ἔτσι, στὶς 26 Ἰουνίου 1813 τόν ἀπαγχόνισαν καὶ ἔλαβε τὸ ἀµάραντο στεφάνι τοῦ µαρτυρίου.

Οἱ Ἅγιοι Θεράπων, Μακάριος, Μάρκιος καὶ Μαρκία.

Στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Delehaye (σ. 774, 7) κατὰ τὴν 26η Ἰουνίου ἀναφέρεται πάλι ἡ µνήµη µάρτυρα Θεράποντα, συνοδευµένη µὲ τοὺς τρεῖς πιὸ πάνω µάρτυρες. Ποιὸς εἶναι αὐτός, ἄγνωστο. Ἀπὸ τὸν Ἁγ. Νικόδηµο δὲν ἀναφέρεται ἡ µνήµη του. Μόνο, κατὰ τὴν 27η Ἰουνίου µνηµονεύονται Μάρκιος καὶ Μαρκία διὰ ξίφους τελειωθέντες.