24 ΙΟΥΝΙΟΥ

• Τὸ Γενέθλιο τοῦ Τιµίου Προδρόµου
• Ἡ Σύναξις τῶν Δικαίων Ζαχαρία καὶ Ἐλισάβετ
• Ὁ Ἅγιος Παναγιώτης ὁ Καισαρεύς
• Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος

Ἔτσι προφήτευσε ὁ προφήτης Ἡσαΐας γιὰ τὸν Πρόδροµο τοῦ Κυρίου, Ἰωάννη: «Φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήµῳ, ἑτοιµάσατε τὴν ὀδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους αὐτοῦ». Δηλαδή, φωνὴ ἀνθρώπου, ποὺ φωνάζει στὴν ἔρηµο καὶ λέει: «Ἑτοιµάστε τὸ δρόµο, ἀπ΄ ὅπου θὰ ἔλθει ὁ Κύριος σὲ σᾶς. Κάνετε ἴσιους καὶ ὁµαλούς τους δρόµους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους θὰ περάσει». Ξεριζῶστε, δηλαδή, ἀπὸ τὶς ψυχές σας τὰ ἀγκάθια τῶν ἁµαρτωλῶν παθῶν καὶ ῥῖξτε µακριὰ τὰ λιθάρια τοῦ ἐγωισµοῦ καὶ τῆς πώρωσης καὶ καθαρίστε µὲ µετάνοια τὸ ἐσωτερικό σας, γιὰ νὰ δεχθεῖ τὸν Κύριο. Ἡ φωνὴ αὐτή, ποὺ ἦταν ὁ Ἰωάννης, γεννήθηκε µὲ θαυµαστὸ τρόπο. Ὁ πατέρας του Ζαχαρίας ἦταν ἱερέας. Τὴν ὥρα τοῦ θυµιάµατος µέσα στὸ θυσιαστήριο, εἶδε ἄγγελο Κυρίου, ποὺ τοῦ ἀνήγγειλε, ὅτι θὰ ἀποκτοῦσε γιὸ καὶ θὰ ὀνοµαζόταν Ἰωάννης. Ὁ Ζαχαρίας σκίρτησε ἀπὸ χαρά, ἀλλὰ δυσπίστησε. Ἡ γυναῖκα του ἦταν στεῖρα καὶ γριά, πῶς θὰ γινόταν αὐτὸ ποὺ ἄκουγε; Τότε ὁ ἄγγελος τοῦ εἶπε ὅτι γιὰ νὰ τιµωρηθεῖ ἡ δυσπιστία του, µέχρι νὰ πραγµατοποιηθεῖ ἡ βουλὴ τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς θὰ ἔµενε κωφάλαλος. Πράγµατι, ἡ Ἐλισάβετ συνέλαβε, καὶ µετὰ ἐννιὰ µῆνες ἔκανε γιό. Μετὰ ὀκτὼ ἡµέρες, στὴν περιτοµὴ τοῦ παιδιοῦ, οἱ συγγενεῖς θέλησαν νὰ τοῦ δώσουν τὸ ὄνοµα τοῦ πατέρα του, Ζαχαρία. Ὅµως, ὁ Ζαχαρίας, ἔγραψε ἐπάνω σὲ πινακίδιο τὸ ὄνοµα Ἰωάννης. Ἀµέσως δέ, λύθηκε ἡ γλῶσσα του καὶ ἡ χαρὰ γιὰ ὅλους ἦταν µεγάλη.

Ἡ Σύναξις τῶν Δικαίων Ζαχαρία καὶ Ἐλισάβετ.

Ἡ Ἐκκλησία µας, συνήθως µετὰ τὸν ἑορτασµὸ κάποιου σηµαντικοῦ γεγονότος, κατόπιν ἑορτάζει τὴν σύναξη τῶν προσώπων ποὺ πρωταγωνίστησαν σ΄ αὐτὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ γεγονός. (Βλέπε καὶ βιογραφικὸ σηµείωµα 5ης Σεπτεµβρίου: ὁ πρoφ. Ζαχαρίας).

Ὁ Ἅγιος Παναγιώτης ὁ Καισαρεύς.

Ὁ Νεοµάρτυρας αὐτὸς µαρτύρησε στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ τὴν χριστιανική του πίστη, τὸ ἔτος 1265 καὶ σὲ ἡλικία 20 χρονῶν. Σύµφωνα µὲ ἄλλες πληροφορίες, ὁ µάρτυρας αὐτὸς µαρτύρησε στὶς 24 Ἰουνίου 1767. Τὸ τίµιο λείψανό του ἐνταφιάστηκε ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς µὲ τιµὲς στὸν Ναὸ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς στὴν Κωνσταντινούπολη.

Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος.

Ἐπιφανὴς θεολόγος καὶ µέγας διδάσκαλος τοῦ Γένους, ἀπὸ τοὺς πολυγραφότερους καὶ σπουδαιότερους συγγραφεῖς τῆς ἐποχῆς του. Γεννήθηκε στὸ Κῶστο τῆς Πάρου τὸ 1721/-2 καὶ πέθανε στὰ Ῥευστὰ Χίου τὸ 1813. Τὴν πρώτη παιδεία ἔλαβε στὴ γενέτειρά του καὶ συνέχισε στὴ Σµύρνη κοντὰ στὸν Ἰερόθεο Δενδρινὸ καὶ τὸν Ἰατροφιλόσοφο Χριστόδουλο. Τὸ 1752 ἀναχώρησε γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ γράφτηκε στὴν περιώνυµη Ἀθωνιάδα Σχολή, ποὺ διηύθυνε ὁ Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης καὶ ἀργότερα ὁ Εὐγένιος Βούλγαρης. Μαθήµατα ἄκουσε ἀργότερα στὴν Κέρκυρα καὶ ἀπὸ τὸν Νικηφόρο Θεοτόκη. Μὲ παράκληση τοῦ Παν. Παλαµᾶ ἦλθε στὸ Μεσολόγγι, ἀλλὰ µετακλήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη γιὰ νὰ διδάξει (1767-1770). Ἀπὸ τὴν Ἀθωνιάδα Σχολή, ὅπου κλήθηκε γιὰ νὰ διδάξει, ἀναγκάστηκε νὰ ἀποχωρήσει ἐξαιτίας τῆς ἀναµίξεώς του στὶς ἔριδες τῶν Κολλυβάδων. Ἔφτασε στὴ Θεσσαλονίκη καὶ ἀνέλαβε τὴν διεύθυνση τῆς ἐκεῖ Σχολῆς µέχρι τὸ 1786. Ἐπιθυµῶντας νὰ ἐπιστρέψει στὴν Πάρο, ἀναχώρησε στὰ τέλη τοῦ 1786 ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη, ἀλλὰ τελικὰ βρέθηκε στὴ Χίο. Διευθυντὴς τῆς Σχολῆς τῆς Χίου κατόρθωσε νὰ τὴν διευρύνει καὶ νὰ τὴν ὁδηγήσει σὲ µεγάλη ἀκµὴ (1788-1811). Σὲ ἡλικία 90 περίπου χρόνων ἀποσύρθηκε στὸ µονίδριο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Ῥευστῶν, ὅπου πέθανε στὶς 24 Ἰουνίου 1813. Ὁ Ἀθανάσιος ἀνήκει στὴ µεγάλη χορεία τῶν διδασκάλων τοῦ Γένους ποὺ µὲ ὅλη τους τὴν δύναµη ἐργάστηκαν ἀκαταπόνητα γιὰ τὴ µόρφωσή του. Πρέπει ὅµως νὰ σηµειωθεῖ ἐδῶ ὅτι ὁ Πάριος διδάσκαλος ἦταν πολέµιος τῶν νέων ἰδεῶν τοῦ Διαφωτισµοῦ καὶ τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, σὲ τέτοιο µάλιστα βαθµό, ὥστε νὰ ξεσηκώσει τὴν σφοδρότατη διαµαρτυρία τοῦ Κοραῆ. Τὸ συγγραφικὸ ἔργο του καλύπτει εὐρύτατο χῶρο τῆς θεολογικῆς καὶ τῆς θύραθεν ἐπιστήµης. Τὰ ἔργα του, ἐκδοµένα καὶ ἀνέκδοτα, θὰ µποροῦσαν νὰ καταταγοῦν στὶς παρακάτω γενικὲς κατηγορίες: Ἀπολογητικά, Ἱστορικοδογµατικά, Λειτουργικά, Ὑµνολογικά, Φιλοσοφικά, Παιδαγωγικά, Ποιητικά, Βιογραφίες, Ὁµιλίες, Λόγοι, Ἐπιστολὲς κ.ἄ. Ἀπὸ τὰ πιὸ σπουδαία εἶναι τὰ παρακάτω: Ἀντιπάπας (1785), ὅπου ἐξυµνεῖ τὸ ἔργο τοῦ Μάρκου Εὐγενικοῦ καὶ κατακρίνει τὶς καινοτοµίες τῶν Λατίνων, Χριστιανικὴ Ἀπολογία (1798), ὅπου καταπολεµᾷ τὶς ἀρχὲς τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως καὶ γράφτηκε µὲ ἀξίωση τοῦ Γρηγορίου Ε΄. Μεταφράστηκε στὴ Ῥουµανική. Ἀλεξίκακον Φάρµακον, ἤτοι πνευµατικὸν ἐγχειρίδιον, ποὺ γράφτηκε ἐναντίον τῶν ἰδεῶν τοῦ Βολταίρου, Πατρικὴ Διδασκαλία (1798), τὸ ὁποῖο ἐκδόθηκε ἀπὸ τὸν Ἄνθιµο Ἱεροσολύµων. Προκάλεσε τὴν σφοδρότατη διαµαρτυρία τοῦ Κοραῆ, ποὺ ἀπάντησε µὲ τὸ ἔργο Ἀδελφικὴ Διδασκαλία (1798), Ἀντιφώνησις πρὸς τὸν παράλογον ζῆλον τῶν ἀπὸ Εὐρώπης ἐρχοµένων φιλοσόφων, δεικνύουσα ὅτι µάταιος καὶ ἀνόητος εἶναι ὁ ταλανισµὸς ὅπου κάµνουσι τοῦ Γένους µας καὶ διδάσκουσα ὁποία εἶναι ἡ ὄντως καὶ ἀληθινὴ φιλοσοφία…», ποὺ ἐκδόθηκε τὸ 1802 µὲ τὸ ψευδώνυµο Ναθαναὴλ Νεοκαισαρεύς. Ἀλλὰ ἔργα τοῦ Ἀθανασίου εἶναι: Ἐπιτοµὴ Γραµµατικῆς τοῦ κυροῦ Νεοφύτου ἐκείνου (1787), Ῥητορικὴ Πραγµατεία, Στοιχεῖα µεταφυσικῆς.