|
23 Ἰουνίου
|
|
| Ἡ Ἁγία Ἀγριππίνα.
«Μακάριοι οἱ ἐλεήµονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται». Εἶναι φράση τοῦ Κυρίου, ποὺ σηµαίνει ὅτι εἶναι µακάριοι οἱ εὐσπλαχνικοὶ καὶ ἐπιεικεῖς, ποὺ συµπονοῦν στὴ δυστυχία τοῦ πλησίον, διότι αὐτοὶ θὰ ἐλεηθοῦν ἀπὸ τὸ Θεὸ τὴν ἡµέρα τῆς Κρίσεως. Μία τέτοια εὐσπλαγχνικὴ ὕπαρξη ἦταν καὶ ἡ Ῥωµαία χριστιανὴ Ἀγριππίνη. Ἀπέφυγε τὸ γάµο µὲ τὴν θέλησή της καὶ προτίµησε νὰ κάνει δικούς της τοὺς δυστυχισµένους τῆς Ἐκκλησίας. Τὴν περιουσία της διέθετε γιὰ νὰ τρέφει τοὺς πεινασµένους καὶ νὰ περιποιεῖται τοὺς ἀσθενεῖς. Μάλιστα, ὅσες φορὲς εἶχε ἀνάγκη ἡ Ἐκκλησία τῆς Ῥώµης, ἡ Ἀγριππίνη ἔτρεχε πρώτη νὰ προσφέρει τὰ ἀπαραίτητα. Ἀλλὰ ἡ ἁγία αὐτὴ ψυχὴ δὲν πρόσφερε µόνο ὑλικὰ ἀγαθά, πρόσφερε καὶ πνευµατικά. Ἔφερε στὴ χριστιανικὴ πίστη πολλὲς νέες γυναῖκες ἀπὸ τὴν πλάνη τῆς εἰδωλολατρίας. Αὐτό, βέβαια, δὲν µποροῦσε νὰ περάσει ἀπαρατήρητο ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες. Τὴν κατήγγειλαν, λοιπόν, στὶς ἀρχές, καὶ ἡ Ἀγριππίνη συνελήφθη. Τότε ὁµολόγησε ὅτι αὐτὸ ποὺ κάνει, τὸ κάνει µὲ τὴν θέλησή της, γιὰ νὰ ὁδηγοῦνται ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερες ψυχὲς στὸ δρόµο τῆς σωτηρίας. Ὁ ἀνακριτής, χωρὶς νὰ καθυστερήσει, διέταξε καὶ τὴν µαστίγωσαν. Ἔπειτα, ἀφοῦ ἔσχισαν τὶς σάρκες της καὶ ἔσπασαν τὰ κόκκαλά της, ἡ Ἀγριππίνη παρέδωκε στὸ Θεὸ τὴν ψυχή της. Οἱ Ἅγιοι Ἀριστοκλῆς ὁ Πρεσβύτερος, Δηµήτριος ἢ Δηµητριανὸς ὁ Διάκονος καὶ Ἀθανάσιος ὁ Ἀναγνώστης. Ἦταν καὶ οἱ τρεῖς Κύπριοι καὶ ἔζησαν κατὰ τὸν διωγµὸ τῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ Διοκλητιανοῦ. Ὁ Ἀριστοκλῆς, στὴν ἀρχὴ δὲν θέλησε νὰ βάλει σὲ κίνδυνο τὴν ζωή του, διότι ἤθελε νὰ συνεχίσει τὴν πνευµατικὴ οἰκοδοµὴ τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν του. Ἀνέβηκε λοιπὸν σ΄ ἕνα βουνὸ καὶ κρύφτηκε µέσα σὲ µία σπηλιά. Ἀλλ΄ ἀπὸ ἐκεῖ µάθαινε, ὅτι στὶς πόλεις πολλοὶ πιστοὶ ἔχυναν θαρραλέα τὸ αἷµα τους γιὰ τὴν ἁγία πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἀριστοκλῆς ἔκρινε ὅτι δὲν τοῦ ἐπιτρεπόταν, σὰν ἱερέας ποὺ ἦταν, νὰ βρίσκεται σὲ ἀσφάλεια, ἐνῷ λαϊκοί, γυναῖκες καὶ παιδιὰ ἀψηφοῦσαν τὰ ξίφη καὶ τὴν φωτιά καὶ πότιζαν µὲ τὸ αἷµα τους τὸ δένδρο τοῦ Εὐαγγελίου. Ἔκανε λοιπὸν τὸν σταυρὸ καὶ κατέβηκε στὴ Σαλαµῖνα τῆς Κύπρου. Πῆγε στὸ ναὸ τῆς πόλης, ὅπου βρῆκε προσευχοµένους τὸν διάκονο Δηµήτριο καὶ τὸν ἀναγνώστη Ἀθανάσιο. Συµπροσευχήθηκαν, καὶ µετὰ ἀπὸ συνεννόηση βγῆκαν καὶ οἱ τρεῖς, καὶ στήριζαν τοὺς διωκόµενους ἀδελφούς τους. Μόλις πληροφορήθηκε αὐτὸ ὁ εἰδωλολάτρης ἡγεµόνας, τοὺς συνέλαβε. Καὶ ἀφοῦ ἀπέτυχε νὰ τοὺς νικήσει µὲ ὑποσχέσεις καὶ ἀπειλές, µετὰ ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια τοὺς ἀποκεφάλισε. Οἱ Ἅγιοι Εὐστόχιος ὁ Πρεσβύτερος, Γάϊος (ἢ Γαϊανὸς) ὁ ἀνεψιός του, καὶ τὰ παιδιὰ αὐτοῦ Λολλία (ἢ Λουλώ), Πρόβη καὶ Οὐρβανὸς (ἢ Οὐρβάσιος). Κατάγονταν ἀπὸ τὴν πόλη τῶν Οὐσάδων καὶ ἔζησαν στὰ χρόνια τῶν βασιλέων Μαξιµιανοῦ καὶ Ἀγρίππα κατὰ τὸ ἔτος 300 µ.Χ. Ὁ Εὐστόχιος στὴν ἀρχὴ ἦταν ἱερέας εἰδώλων, ἀλλ΄ ὅταν εἶδε τὸ ἀνδρεῖο φρόνηµα τῶν χριστιανῶν µπροστὰ στὰ µαρτύρια, προσῆλθε στὸν ἐπίσκοπο Ἀντιοχείας Εὐδόξιο, βαπτίστηκε χριστιανὸς καὶ χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος. Κατόπιν πῆγε στὰ Λύστρα τῆς Λυκαονίας, ὅπου βρῆκε τοὺς συγγενεῖς του Γάϊο µὲ τὰ τρία του παιδιὰ, Λολλία, Πρόβη καὶ Οὐρβανό, καὶ τοὺς βάπτισε χριστιανούς. Ὅταν συνελήφθη ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες, ὁµολόγησε ὅτι εἶναι χριστιανὸς µπροστὰ στὸν ἡγεµόνα καὶ ἀφοῦ τὸν κρέµασαν ἐπάνω σ΄ ἕνα ξύλο, ξέσχισαν τὶς σάρκες του. Κατόπιν ὁδηγήθηκε µαζὶ µὲ τὸν Γάϊο καὶ τὰ παιδιά του, στὸν ἡγεµόνα Ἀγκύρας Ἀγριππῖνο, (κ. ἄ. Ἀγρίππα), ὅπου κανεὶς τους δὲ δέχθηκε ν΄ ἀρνηθεῖ τὸ Χριστό. Τότε ὅλους τοὺς βασάνισαν µὲ φρικτὰ καὶ βάρβαρα βασανιστήρια καὶ ἐπειδὴ ἔµεναν σταθεροὶ στὴν πίστη τους, τελικά τους ἀποκεφάλισαν καὶ ἔτσι ἀνέβηκαν στεφανηφόροι στὰ οὐράνια. Ὁ Ὅσιος Βάρβαρος ὁ Πενταπολίτης (+ 1562). Ἡ Κοίµησις τοῦ Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ (+ 1445). Μνήµη ὅλων τῶν ἐν Κρήτῃ µαρτυρησάντων γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν πατρίδα κατὰ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1821. Ἡ πρώτη ἐπίσηµη τῆς γιορτῆς ἔγινε στὶς 11 Νοεµβρίου 2000 στὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Τιµοθέου στὸ Ἡράκλειο.
|