|
21 Ἰουλίου
|
|
| Οἱ Ἅγιοι Συµεὼν ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς (τρελός) καὶ Ἰωάννης
Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἔδεσσα καὶ ἔζησαν στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Ἰουστίνου τοῦ νέου. Ἦταν καὶ οἱ δυὸ εὐσεβεῖς νέοι, συνδεδεµένοι µὲ ἀδελφικὴ φιλία. Κάποτε ἦλθαν στὴν Ἱερουσαλὴµ νὰ προσκυνήσουν τοὺς Ἁγίους Τόπους. Συγκινηµένοι, ἄφησαν τὶς ἐγκόσµιες ἀπολαύσεις καὶ ἔµειναν στὴ µονὴ τοῦ Ἁγίου Γερασίµου, ὅταν ἡγούµενος ἦταν ὁ Ὅσιος Νίκων. Ἀφοῦ ἔκαρησαν µοναχοί, µετὰ ἑπτὰ ἡµέρες ἔφυγαν ἀπὸ τὴν µονὴ καὶ πῆγαν βαθειὰ στὴν ἔρηµο, ὅπου 40 χρόνια πέρασαν σκληρὴ ζωή, µὲ προσευχὲς καὶ νηστεῖες. Κάποια µέρα, εἶπε ὁ Συµεὼν στὸν Ἰωάννη νὰ ἀφήσουν τὴν ἔρηµο καὶ νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιο στοὺς ἀνθρώπους τῶν πόλεων, ὑπενθυµίζοντάς του τὸ λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, «µηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλὰ τὸ τοῦ ἑτέρου ἕκαστος». Ἂς µὴ ζητάει, δηλαδή, ἐγωιστικὰ κανεὶς ὅ,τι τοῦ ἀρέσει ἢ ὅ,τι τὸν συµφέρει, ἀλλὰ ἂς ζητάει ὁ καθένας τὸ συµφέρον καὶ τὴν πνευµατικὴ ὠφέλεια τοῦ ἄλλου. Ὅµως ὁ Ἰωάννης δὲν πείστηκε. Ἀλλὰ καὶ ὁ Συµεὼν δὲν ὑποχώρησε. Ἔτσι, ἀφοῦ ἀποχαιρέτησε τὸν πνευµατικό του ἀδελφό, πῆγε στὴν Ἱερουσαλήµ, ὅπου κήρυξε τὸ θεῖο λόγο καὶ φώτισε πολλοὺς Ἰουδαίους καὶ αἱρετικούς. Μὲ τὴν προσευχὴ δέ, θεράπευσε πολλοὺς ἀσθενεῖς. Ἔπειτα πῆγε στὴν πατρίδα του Ἔδεσσα, ὅπου τόσο πολὺ ἀφοσιώθηκε στὴ βοήθεια τῶν πασχόντων, ὥστε πολλοὶ τὸν ἔλεγαν σαλό, δηλαδὴ τρελό. Τελικὰ πέθανε πολὺ φτωχὸς καὶ ταλαιπωρηµένος, ἀφοῦ εἶχε δώσει τὰ πάντα, προκειµένου νὰ βοηθήσει τοὺς συνανθρώπους του. Οἱ Ἅγιοι Τρεῖς Μάρτυρες οἱ ἐν Μελιτινῇ Μαρτύρησαν, ἀφοῦ τοὺς ἔσυραν µέχρι θανάτου πάνω σὲ κοφτερὲς πέτρες. Οἱ Ἅγιοι Ἰοῦστος καὶ Ματθαῖος Αὐτοὶ οἱ Ἅγιοι, µαζὶ µὲ τὸν Θεόφιλο καὶ τὸν Τρόφιµο (βλέπε βιογραφικό τους σηµείωµα παρακάτω), µαρτύρησαν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ. Ἐπειδὴ δὲν ἀρνήθηκαν τὸν Χριστό, λιθοβολήθηκαν, πληγώθηκαν, ῥίχτηκαν στὴ φωτιὰ καὶ στὸ τέλος τοὺς ἀποκεφάλισαν. Ὁ Ἅγιος Εὐγένιος Μαρτύρησε διὰ ξίφους. Οἱ Ἅγιοι Θεόδωρος καὶ Γεώργιος Δὲν γνωρίζουµε κανένα βιογραφικό τους στοιχεῖο, ἁπλὰ ἀναφέρονται σὰν Ἅγιοι. Οἱ Ἅγιοι Θεόφιλος, Τρόφιµος καὶ ἄλλοι 13 Μάρτυρες Οἱ Ἅγιοι αὐτοί, ἔζησαν στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ (284-304) καὶ διακρίθηκαν γιὰ τὸ χριστιανικό τους θάρρος, στὸν διωγµὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν. Ἔµειναν πιστοὶ στὴν ὁµολογία τοῦ Κυρίου µας Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ὑποβλήθηκαν σὲ σειρὰ µαρτυρίων. Τοὺς λιθοβόλησαν καὶ ξέσκισαν τὶς σάρκες τους µὲ σιδερένια ὄργανα. Ἔπειτα, ἔκαψαν τὶς πληγές τους µὲ ἀναµµένες λαµπάδες. Ἐπειδὴ ὅµως ἄντεχε ἀκόµα ἡ ζωή τους, καὶ τὸ στόµα τους ἐπαναλάµβανε τὴν χριστιανικὴ ὁµολογία, τοὺς ἀποκεφάλισαν. Ἡ Σύναξις τῶν Ἁγίων Ἀκακίου Μάρτυρος ἐν τῷ Ἑπτασκάλῳ, Ἐλευθερίου πλησίον τοῦ Ξηρολόφου (ἴσως τοῦ Κουβικουλαρίου) καὶ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τοῖς Ἀρµατίου Ὁ Ἅγιος Παρθένιος ἐπίσκοπος Ῥαδοβυσδίου (Νόµου Ἄρτας) Ὁ νεοφανὴς αὐτὸς Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Βατσουνιὰ τῆς Θεσσαλίας. Ἀπὸ µικρὸς εἶχε τὴν ἱερατικὴ κλίση καὶ ἐπάξια διὰ τῆς θείας χάριτος, ἔγινε ἐπίσκοπος Ῥαδοβυσδίου. Ὑπῆρξε ἄριστος ποιµενάρχης καὶ διὰ τῆς θερµῆς του ἀγάπης καὶ διὰ τοῦ ἁγίου παραδείγµατός του, στήριζε τὸ ποίµνιό του σὲ κάθε του ἀνάγκη. Τακτικὰ µάλιστα ἔβγαινε στοὺς ἀγροὺς καὶ εὐλογοῦσε τὰ ζῷα τῶν κτηνοτρόφων. Ἔτσι ὁσιακὰ καὶ δίκαια ἀφοῦ ἔζησε, παρέδωσε τὴν µακαρία ψυχή του στὸν Θεὸ τὴν 21 Ἰουλίου 1777. Κατὰ τὴν ἡµέρα τῆς ἀνακοµιδῆς τῶν ἁγίων λειψάνων του, αὐτὰ εὐωδίαζαν οὐράνιο ἄρωµα. Μέρος ἀπὸ τὰ ὀστὰ τῶν χεριῶν του, βρίσκεται στὴν Ἱερὰ Μονὴ Δουσίκου – Τρικάλων. Λέγεται ὅτι ὁ Ἅγιος Παρθένιος ὑπῆρξε ἰδιαίτερα θαυµατουργὸς στὴ θεραπεία ἀσθενειῶν τῶν ζῴων. Ὁ Ὅσιος Ὀνούφριος ὁ σιωπηλὸς ἐν τῷ Σπηλαίῳ (Ῥῶσος) Αὐτὸς διὰ τοῦ ἀγγελικοῦ (µοναχικοῦ) σχήµατος µετονοµάστηκε Ματθαῖος (1425). Ἡ µνήµη του ἀγνοεῖται ὑπὸ τῶν Συναξαριστῶν. Ἀπὸ κάποιον ἄγνωστο συντάχθηκε σ᾿ αὐτὸν Ἀκολουθία, ποὺ δηµοσίευσε ὁ Λάµπρος στὸν Νέο Ἑλληνοµνήµονα, τ. ΙΔ´ (1917) σελ. 318-341, µαζὶ µὲ δυὸ κανόνες, ἀλλὰ χωρὶς ὑπόµνηµα (Βλέπε καὶ Γεδεῶν, Βυζαντ. Ἑορτολόγιο, σελ. 219). Ὁ Ἅγιος Βίκτωρ ὁ Στρατιώτης |
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|