|
19 Ἰουλίου
|
|
| Ὁ Ὅσιος Δίος
Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας, καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου. Ἦταν διακεκριµένος γιὰ τὴν θεολογική του πολυµάθεια καὶ γιὰ τὴν ἀνυπόκριτη εὐσέβεια καὶ ἐγκράτεια. Σὲ ἡλικία µάλιστα 35 ἐτῶν, τόσο πολὺ εἶχε ἐξαπλωθεῖ ἡ φήµη τῆς ἀρετῆς του, ποὺ ἀπὸ παντοῦ ἔρχονταν ν᾿ ἀκούσουν τὶς πολύτιµες συµβουλές του. Μετὰ ἀπὸ χρόνια, τὸν προσκάλεσε ὁ Πατριάρχης Ἀττικὸς (406-425) στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὸν χειροτόνησε ἱερέα. Τὰ ἱερατικά του καθήκοντα, ἐπετέλεσέ µε πολὺ ζῆλο καὶ ἀκρίβεια. Ἦταν στοὺς ἐνορῖτες του, πρότυπο ἱεροῦ καὶ φιλόστοργου πνευµατικοῦ πατέρα καὶ οἰκογενειακοῦ συµβούλου. Στὴν Κωνσταντινούπολη ἵδρυσε καὶ µοναστήρι. Κάποτε ἀρρώστησε βαριά, ποὺ ἔφτασε µέχρι τὰ πρόθυρα τοῦ θανάτου. Σώθηκε ὅµως ἀπὸ θαῦµα. Τελικὰ πέθανε εἰρηνικά, ἀφοῦ διατήρησε µέχρι τὴν τελευταία του πνοὴ τὸ πῦρ τῆς εὐσέβειας καὶ τῆς στοργῆς γιὰ τὶς ψυχὲς τοῦ ποιµνίου του. Ἡ Ὁσία Μακρίνα, ἀδελφή του Μ. Βασιλείου Στὴν Ἱστορία τοῦ χριστιανισµοῦ λίγες ὑπῆρξαν οἱ γυναικεῖες µορφὲς σὰν τὴν ὑπέρλαµπρη µορφὴ τῆς Ἁγίας Μακρίνας, ποὺ ὁ Θεὸς τὴν εἶχε προικίσει µὲ τὰ µεγαλύτερα πνευµατικὰ καὶ σωµατικὰ χαρίσµατα. Ἦταν ἡ µεγαλύτερη ἀδελφὴ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καὶ τοῦ Γρηγορίου Νύσσης. Ἀνατράφηκε σύµφωνα µὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου, ἀπὸ τὴν εὐσεβέστατη µητέρα της Ἐµµέλεια. Ὅταν µεγάλωσε, ἀφοσιώθηκε στὴν ἀγαθοεργία καὶ στὴν ἀνατροφὴ τῶν ἀδελφῶν της, ποὺ ἔπαιξε καθοριστικὸ ρόλο στὴ µετέπειτα πνευµατική τους πορεία. Ἡ Μακρίνα ἦταν µνηστευµένη, ἀλλὰ ὁ µνηστῆρας της πέθανε. Τότε, µαζὶ µὲ τὴν µητέρα της, ἀποσύρθηκε σὲ γυναικεία µονὴ στὸν Πόντο, κοντὰ στὸν ποταµὸ Ἴρη. Ἐκεῖ κοντὰ µόναζε καὶ ὁ ἀδελφός της Μέγας Βασίλειος. Στὴ µονὴ πέρασε τὴν ζωή της µὲ τὴν µελέτη τῶν Γραφῶν, τὴν προσευχή, καὶ προπάντων µὲ ἀγαθοεργίες. Διότι πάντα εἶχε στὸ µυαλό της τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ποὺ προτρέπει στοὺς ἀνθρώπους, «ἀγαθοεργεῖν, πλουτεῖν ἐν ἔργοις καλοῖς, εὐµεταδότους εἶναι, κοινωνικούς, ἀποθησαυρίζοντας ἑαυτοῖς θεµέλιον καλὸν εἰς τὸ µέλλον, ἵνα ἐπιλάβωνται τῆς αἰωνίου ζωῆς». Δηλαδή, νὰ ἀγαθοεργοῦν, νὰ γίνονται πλούσιοι σὲ καλὰ ἔργα, νὰ δίνουν πρόθυµα καὶ σὲ ἄλλους τὰ ἀγαθά τους, νὰ εἶναι ἁπλοὶ καὶ καταδεκτικοί, καὶ ἔτσι νὰ ἀποταµιεύουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους στέρεο θεµέλιο στὸ µέλλον, γιὰ νὰ ἀποκτήσουν τὴν αἰώνια ζωή. Μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ ἡ Ἁγία Μακρίνα ἔζησε καὶ τελείωσε τὴν ζωή της. Οἱ Ὅσιοι τέσσερις (κατ᾿ ἄλλους 40) συνασκητὲς Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Σαββαΐτης, ἐπίσκοπος Ἐδέσσης Ὁ πατέρας του ὀνοµαζόταν Συµεών, ἡ δὲ µητέρα του Μαρία. Φοίτησε σὲ σχολεῖα καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν µάθηση φιλοσοφικῶν γνώσεων, καθὼς καὶ τῆς ῥητορικῆς καὶ τῆς φιλοσοφίας. Σὲ ἡλικία 10 χρονῶν ἔµεινε ὀρφανὸς καὶ τὴν µισὴ περιουσία τῶν γονέων του πῆρε ἡ ἀδελφή του γιὰ νὰ ἀποκατασταθεῖ καὶ τὴν ἄλλη µισὴ ὁ ἴδιος, τὴν ὁποία µοίρασε στοὺς φτωχοὺς καὶ ἀναχώρησε γιὰ τὴν Ἱερουσαλήµ. Ἐκεῖ προσκύνησε τοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ τελικὰ ἔγινε µοναχὸς στὴ Λαύρα τοῦ ἁγίου Σάββα. Ἐκεῖ ἀσκήθηκε στὴν ἀρετὴ σὲ µεγάλο βαθµὸ καὶ ὑπῆρξε διάσηµος ἀσκητής. Λόγῳ τῶν µεγάλων του ἀρετῶν, ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύµων τὸν ἔκανε ἐπίσκοπο Ἐδέσσης (Μέσης Ἀνατολῆς). Σὰν ποιµενάρχης ὑπῆρξε ἄριστος, µὲ τὶς πολλὲς θεολογικές του γνώσεις, τὶς πολλές του ἀρετὲς καὶ πρὸ πάντων µε τὴν µεγάλη του ἀγάπη, ποὺ διέθετε ἄφθονη στὸ ποίµνιό του. Ὅταν κάλεσε καὶ εὐλόγησε τὸν κλῆρο καὶ τὸν λαὸ τῆς Ἔδεσσας, παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχὴ στὸν οὐράνιο Πατέρα. Ὁ Ὅσιος Ἀββᾶς Διοκλῆς Σπούδασε γραµµατική, φιλοσοφία καὶ στὰ εἰκοσιοκτώ του χρόνια ἔγινε ἀναχωρητής, µέσα σὲ µία σπηλιά. Τὸν συνάντησε ὁ συγγραφεῦς τοῦ Λαυσαϊκοῦ, Ἡρακλείδης, καὶ µεταξὺ ἄλλων τὸν ῥώτησε: «Πῶς εἶναι δυνατό, πάτερ, ὁ ἀνθρώπινος νοῦς νὰ βρίσκεται πάντοτε στὰ θεῖα νοήµατα»; Ὁ Ὅσιος ἀπάντησε: «Καθὼς συνηθίσει ὁ ἄνθρωπος, εἴτε µὲ καλὰ νοήµατα εἴτε µὲ κακοὺς συλλογισµούς, ἔτσι καὶ πολιτεύεται». Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἐπίσκοπος Πανήδου ὁ νέος Ὁµολογητὴς Ἀναφέρεται στὸν Πατµιακὸ Κώδικα 266, χωρὶς βιογραφικὸ σηµείωµα. Πάντως ἔζησε ἐπὶ εἰκονοµαχίας καὶ πέθανε ὁµολογώντας τὴν ὀρθὴ πίστη. Ἐπισκοπὴ Πανήδου ὅµως δὲν συναντᾶται πουθενά, ἴσως νὰ εἶναι Πανιοῦ, ποὺ βρισκόταν στὴν Ἡράκλεια τῆς Θρᾴκης. Ὁ Ὅσιος Μιχαήλ Ἡ µνήµη του σύµφωνα µὲ τὸν Ἱεροσολυµιτικὸ κώδικα 1096 φ. 115. Ἦταν ἀνεψιὸς τοῦ Θεοδώρου Ἐδέσσης (βλέπε σχετικῶς µ᾿ αὐτὸν λίγο πιὸ πάνω) καὶ µοναχὸς τῆς Λαύρας τοῦ ἁγίου Σάββα. |
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|