|
16 Ἰουλίου
|
|
| Ὁ Ἅγιος Ἀθηνογένης ἐπίσκοπος Πηδαχθόης καὶ οἱ δέκα µαθητές του: Ῥιγῖνος, Μαξιµῖνος, Πατρόφιλος, [Ἀθηνογένης, Ἀντίοχος], Ἄµµων, Θεόφραστος, Κλεόνικος, Πέτρος καὶ Ἡσύχιος Πατρίδα του ἦταν ἡ Σεβάστεια τῆς Καππαδοκίας. Ἡ µόρφωσή του, ἡ θερµὴ πίστη του, καθὼς καὶ ἡ γενναία φιλανθρωπική του δράση, τὸν ἀνέδειξαν ἐπίσκοπο Πηδαχθόης. Σὰν ἐπίσκοπος, ἦταν φωτεινὸ πνευµατικὸ λυχνάρι γιὰ τὸ ποίµνιό του. Μάλιστα τόσο πολὺ ἤθελε νὰ συνεχιστεῖ τὸ ἔργο τοῦ Εὐαγγελίου, ὥστε µὲ ἰδιαίτερη φροντίδα κατάρτισε ἰκανότατους βοηθούς του. Ἀλλὰ ὅταν ἔγινε ὁ διωγµὸς ἐπὶ Διοκλητιανοῦ, ὁ Ἄθηνογενής µε δέκα µαθητές του συνελήφθη ἀπὸ τὸν ἡγεµόνα Φηλίµαρχο, καὶ ἀφοῦ ὅλοι ὁµολόγησαν τὸ Χριστὸ ἀποκεφαλίσθηκαν. Ἀξίζει δὲ νὰ ἀναφέρουµε, ὅτι στὸν Ἀθηνογένη ὀφείλουµε τὸ γνωστὸ κατανυκτικὸ ἑσπερινὸ ὕµνο, «Φῶς ἵλαρον ἁγίας δόξης, ἀθανάτου Πατρός, οὐρανίου, ἁγίου, µάκαρος, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλθόντες ἐπὶ τὴν ἡλίου δύσιν, ἰδόντες φῶς ἑσπερινόν, ὑµνοῦµεν Πατέρα Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦµα, Θεόν. Ἄξιόν σε ἐν πάσι καιροῖς ὑµνεῖσθαι φωναῖς αἰσίαις, Υἱὲ Θεοῦ, ζωὴν ὁ διδούς· διὸ ὁ κόσµος σὲ δοξάζει». Ποὺ σηµαίνει: «Ἰησοῦ Χριστέ, σὺ ποὺ εἶσαι τὸ χαρούµενο φῶς τοῦ Ἀθανάτου, Οὐρανίου, Ἁγίου καὶ Μακαρίου Πατρός, ἀφοῦ φθάσαµε στὴ δύση τοῦ ἥλιου καὶ εἴδαµε τὸ ἑσπερινὸ φῶς, ὑµνοῦµε τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸν καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦµα, δηλαδὴ τὸν Τριαδικὸ Θεό. Εἶναι ἄξιο νὰ σὲ ὑµνοῦµε σὲ κάθε ὥρα µὲ µελῳδικὲς φωνές, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐσὺ ποὺ δίνεις ζωή. Γι᾿ αὐτὸ ὁ κόσµος σὲ δοξάζει». Ὁ Ἅγιος Φαῦστος Ἔζησε στὰ χρόνια του ἄλλου ἀγρίου διώκτη τῶν χριστιανῶν, τοῦ αὐτοκράτορα Δεκίου (249-251). Μέσα σὲ σκληρούς, διωγµούς, δηµεύσεις, ἐξορίες, φυλακίσεις καὶ µαρτυρικοὺς θανάτους, ὁ Φαῦστος, ψυχὴ τολµηρὴ καὶ γενναία, παρουσιάστηκε κηρύττοντας τὸ Χριστό. Οἱ διῶκτες τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν καταδίκασαν σὲ σταύρωση. Τὴ φρικτὴ αὐτὴ τιµωρία, ὑπέµεινε µὲ ἀξιοθαύµαστη καρτερία. Τὸ µαρτύριό του κράτησε πέντε µέρες, µετὰ εὐλογώντας καὶ εὐχαριστώντας τὸ Θεό, παρέδωσε τὸ πνεῦµα του. Ὁ Ἅγιος Ἀντίοχος, ἀδελφὸς τοῦ Ἁγίου Πλάτωνα καὶ ὁ Ἅγιος Κυριακὸς ὁ δήµιος Καταγόταν ἀπὸ τὴν Σεβάστεια τῆς Καππαδοκίας καὶ ἦταν γιατρός. Πήγαινε ἀπὸ πόλη σὲ πόλη καὶ ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριὸ καὶ γιάτρευε τοὺς ἀσθενεῖς ὄχι µόνο κατὰ τὸ σῶµα ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν ψυχή. Τὸν συνέλαβε ὁ ἡγεµόνας Ἀδριανὸς καὶ τὸν ὑπέβαλε σὲ µία σειρὰ φρικτῶν βασανιστηρίων. Τὸν κρέµασε ἐπάνω σ΄ ἕνα ξύλο καὶ τοῦ ξέσχισε τὰ πλευρά, κατόπιν τὸν ἄφησε µέσα στὴ φωτιά, ἔπειτα τὸν ἔριξε µέσα σ΄ ἕνα καζάνι µὲ βραστὸ λάδι καὶ στὴ συνέχεια τὸν ἄφησε τροφὴ στ΄ ἄγρια θηρία. Ἀπ΄ ὅλα αὐτὰ ὅµως, ὁ Ἀντίοχος, µὲ τὴν θεία χάρη βγῆκε ἀβλαβὴς καὶ ὄχι µόνο. Ἀλλὰ µὲ τὴν προσευχή του συνέτριψε τὰ εἴδωλα καὶ ἔλαβε τὸ στεφάνι τοῦ µαρτυρίου διὰ ἀποκεφαλισµοῦ. Ὁ δήµιος ὅµως, Κυριακός, ποὺ τὸν ἀποκεφάλισε, εἶδε νὰ τρέχει ἀπὸ τὸν λαιµό του ἀντὶ γιὰ αἷµα, γάλα. Τότε καὶ αὐτὸς µὲ θάρρος ὁµολόγησε τὸν Χριστὸ καὶ ἀποκεφαλίστηκε ἐπὶ τόπου. Οἱ Ἅγιοι 15.000 Μάρτυρες οἱ ἐν Πισιδίᾳ Ὅλοι µαρτύρησαν διὰ ξίφους. Οἱ Ἁγίες πολλὲς Μάρτυρες Γυναῖκες Ὅλες µαρτύρησαν διὰ ξίφους. Ὁ Ἅγιος Ἀθηνογένης Ἀναφέρεται µόνο στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικοδήµου, ὅτι µαρτύρησε διὰ πυρός. Μᾶλλον συγχέεται µὲ αὐτὸν ποὺ ἀναφέραµε στὴν ἀρχή, δηλαδὴ τὸν Ἅγιο Ἀθηνογένη ἐπίσκοπο Πηδαχθόης. Μνήµη Δ΄ Οἰκουµενικῆς Συνόδου ἐν Χαλκηδόνι (451) καὶ τῶν 630 Πατέρων αὐτῆς Ἡ µνήµη της κάθε 2η Κυριακή του Ἰουλίου. Οἱ Ἅγιοι Ἀναστάσιος καὶ Εὐξίθιος (ἢ Εὐδόξιος) Ἐπίσκοπος Θεσσαλονίκης Ὁ Ἀναστάσιος ὑπῆρξε ἐπίσκοπος Θεσσαλονίκης τὸ 434. Παπικὸς Βικάριος, ποὺ διαδέχτηκε τὸν Ῥοῦφο. Ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκουµενικῆς Συνόδου, ποὺ ὅµως δὲν παρακολούθησε αὐτοπροσώπως, ἀλλὰ µὲ ἀντιπρόσωπο. Στὸ πρῶτο µέρος τῆς Συνόδου ἀντιπρόσωπός του ἦταν ὁ Κυντίλλος, ἐπίσκοπος Ἡράκλειας καὶ στὸ τρίτο ὁ πρεσβύτερος Ἀνδρέας. Πιστεύεται ὅτι πέθανε τὸ 451 καὶ τὸν διαδέχτηκε ὁ Εὐξίθιος, ποὺ καὶ αὐτὸς ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκουµενικῆς Συνόδου. |
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|