|
20 Αὐγούστου
|
|
| Ὁ Προφήτης Σαµουήλ
Γεννήθηκε στὴν Ἀρµαθαίµ Σιφᾶ, στὸ ὄρος Ἐφραίµ, ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Λευΐ. Ἦταν γιὸς τοῦ Ἐλκανὰ καὶ τῆς Ἄννας, ἡ ὁποία ἦταν στεῖρα, καὶ διὰ τῆς προσευχῆς ὁ Θεὸς τῆς χάρισε παιδί, τὸ Σαµουήλ, ποὺ τὸν ἀφιέρωσε στὸν Θεὸ γιὰ νὰ ἐκφράσει τὴν εὐγνωµοσύνη της. Ὁ Σαµουὴλ ὅταν µεγάλωσε, ὑπηρέτησε τὸν Κύριο καὶ ἔγινε µέγας προφήτης καὶ κριτὴς τοῦ λαοῦ δικαιότατος. Αὐτὸς ἔχρισε βασιλεῖς, τὸν Σαοὺλ καὶ τὸν Δαυίδ, προφήτευσε 40 χρόνια καὶ πέθανε σὲ βαθειὰ γεράµατα. Ἂς ἀναφέρουµε, ὅµως, µερικοὺς οἰκοδοµητικοὺς λόγους του, ποὺ ἐξεφώνησε στὸν λαὸ τοῦ Ἰσραήλ, ἀλλὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τοὺς λαοὺς κάθε ἐποχῆς. Λέει λοιπόν: «Ἐὰν φοβηθῆτε τὸν Κύριον καὶ δουλεύσητε αὐτῷ καὶ ἀκούσητε τῆς φωνῆς αὐτοῦ καὶ µὴ ἐρίσητε τῷ στόµατι Κυρίου καὶ ἦτε καὶ ὑµεῖς καὶ ὁ βασιλεὺς ὁ βασιλεύων ἐφ᾿ ὑµῶν ὀπίσω Κυρίου πορευόµενοι ἐὰν δὲ µὴ ἀκούσητε τῆς φωνῆς Κυρίου… ἔσται χεὶρ Κυρίου ἐφ᾿ ὑµᾶς καὶ ἐπὶ τὸν βασιλέα ὑµῶν». Δηλαδή, ἂν φοβᾶστε καὶ ὑπολογίζετε τὸν Κύριο καὶ Τὸν λατρεύετε καὶ ὑπακούετε στὰ προστάγµατά Του καὶ δὲν ἀντιδράσετε πρὸς αὐτὰ ποὺ σᾶς παραγγέλλει ὁ Κύριος καὶ ἀκολουθεῖτε σταθερὰ καὶ ἐσεῖς καὶ ὁ κυβερνήτης ποὺ σᾶς κυβερνᾷ τὸ δρόµο ποὺ σᾶς ὑποδεικνύει ὁ Κύριος, σᾶς λέγω ὅλα θὰ πηγαίνουν καλά. Θὰ ἔχετε τὴν εὐλογία τοῦ Κυρίου. Ἂν ὅµως δὲν ὑπακούσετε στὰ προστάγµατα τοῦ Κυρίου, τότε θὰ πέσει ἐπάνω σὲ σᾶς καὶ τὸν κυβερνήτη σας, βαρὺ τὸ χέρι τοῦ Κυρίου καὶ θὰ τιµωρηθεῖτε. Οἱ Ἅγιοι 37 (κατ᾿ ἄλλους 40) Μάρτυρες ποὺ µαρτύρησαν στὴν Βιζύη τῆς Θράκης Ἀπ᾿ αὐτοὺς τοὺς Ἁγίους, ἄλλοι µὲν ἦταν ἀπὸ τὸ Βυζάντιο, ἄλλοι δὲ ἀπὸ τὴν Φιλιππούπολη. Συνελήφθησαν στὴν Βιζύη τῆς Θρᾴκης ἀπὸ τὸν ἔπαρχο Ἀπελλιανό καί, ἐπειδὴ ὁµολόγησαν µὲ θάρρος τὴν ἀληθινὴ πίστη τους στὸν Χριστό, στὴν ἀρχὴ τοὺς ἔκοψαν τὰ πόδια καὶ τὰ χέρια καὶ ἔπειτα τοὺς ἔκαψαν ζωντανοὺς µέσα σὲ ἀναµµένο καµίνι. Ὁ δὲ Παρισινὸς Κώδικας 1587 ἀναφέρει καὶ κατάλογο ὀνοµάτων τους ὡς ἑξῆς: Σευῆρος, Ὠρίωνας, Ἀντιλῖνος, Μολίας, Εὐδαίµονας, Σιλουανός, Σαβίνος, Εὐστάθιος, Στράτωνας καὶ Βόσβας ἀπὸ τὸ Βυζάντιο, ἀπὸ δὲ τὴν Φιλιππούπολη Τιµόθεος, Παλµάτος, Μεστός, Νίκωνας, Δίφιλος, Δοµετιανός, Μάξιµος, Νεόφυτος, Βίκτωρας, Ῥίνος, Σατορνίνος, Ἐπαφρόδιτος, Κερκᾶς, Γάιος, Ζωτικός, Κρονίονας, Ἀνθανάς, Εὖρος, Ζωΐλος, Τύραννος, Ἀγαθός, Πανσθένης, Ἀχιλλέας, Πανθήριος, Χρύσανθος, Ἀθηνόδωρος, Παντολέοντας, Θεοσεβής, Γενέθλιος καὶ Μέµνονας. Στὸν δὲ Πατµιακὸ Κώδικα 266 ἀναφέρονται τὴν 24η Αὐγούστου καὶ στὸ σύνολό τους 33 καὶ µὲ κάποιες διαφορὲς στὰ ὀνόµατά τους σὲ σχέση µὲ τὸν Παρισινὸ Κώδικα. «Τῇ αὑτῇ ἡµέρᾳ ἄθλησις τῶν ἁγίων µαρτύρων Σεβήρου καὶ Μέµνονος τῶν ἐν Θρᾴκῃ µαρτυρησάντων, ὧν τὰ ὀνόµατα εἴσι ταῦτα: Ῥίων, Ἀνειτυλλιανός, Σαβῖνος, Εὐστάθιος, Στρατίων, Βόσβας, οὗτοι εἰσι Βυζάντιοι. Τιµόθεος δὲ καὶ Παλµάτιος, Μεστός, Νίκων, Δίφιλος, Δοµέτιος, Μάξιµος, Νεόφυτος, Βίκτωρ, Βίνος, Σατορνῖνος, Ἐπαφροδίτης, Κέρκος, Γάιος, Ζωΐλος, Τύραννος, Ἀγαθός, Παρθένος, Ἀχιλλεύς, Πανθήριος, Χρύσανθος, Ἀθηνόδωρος, Παντολέων, Θεόσεβρος, Γενέθλιος, Ὧρος, οὗτοι Θράκες ὑπῆρχον ἐπὶ Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιµιανοῦ τῶν βασιλέων». Οἱ Ἅγιοι Σεβῆρος καὶ Μέµνων ὁ Κεντυρίων Ὁ Σεβῆρος ἦταν ἀπὸ τὴν Σίδη τῆς Παµφυλίας, γιὸς τοῦ Θρακιώτη Πετρωνίου καὶ τῆς Μυγδονίας. Αὐτὸς λοιπόν, ὅταν ἦλθε στὴ Φιλιππούπολη καὶ εἶδε τοὺς παραπάνω 37 Ἁγίους Μάρτυρες νὰ ἀγωνίζονται γενναῖα γιὰ τὸν Χριστό, µὲ θάρρος ὁµολόγησε καὶ αὐτὸς τὸν ἕνα καὶ ἀληθινὸ Θεό. Ἀµέσως τότε ξέσχισαν τὶς σάρκες του µὲ σιδερένια πυρακτωµένα νύχια, κατόπιν τὸν πριόνισαν, ἔπειτα τοῦ φόρεσαν σιδερένια πυρακτωµένη ζώνη καὶ στὸ τέλος τὸν ἀποκεφάλισαν. Παρόµοια βασανιστήρια ὑπέστη καὶ ὁ Μέµνων, ποὺ καὶ αὐτὸς µὲ τόλµη ὁµολόγησε τὸν Χριστό. Τελικὰ αὐτόν, τὸν ἔκαψαν ζωντανὸ µέσα σὲ ἀναµµένο καµίνι. Ἡ Ἁγία Φωτεινὴ «ἔξω τῆς θύρας τῶν Βλαχερνῶν» Μᾶλλον πρόκειται περὶ ἐγκαινίων ναοῦ τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς στὴν τοποθεσία αὐτή. Ὁ Ἅγιος Λούκιος ὁ βουλευτής Φόρεσε τὸ στεφάνι τοῦ µαρτυρίου στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ (299 µ.Χ.). Καταγόταν ἀπὸ τὴν Κυρήνη τῆς Λιβύης, καὶ ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς βουλευτές της. Ἂν καὶ εἰδωλολάτρης, ἀκολουθοῦσε τὸ νόµο τῆς συνείδησης καὶ διακρινόταν γιὰ τὴν ἐπιεικῆ καὶ φιλάνθρωπη συµπεριφορά του. Ὅταν λοιπὸν ὁ ἐπίσκοπος Κυρήνης, Ἱεροµάρτυρας Θεόδωρος ποὺ γιορτάζουµε τὴν 4η Ἰουλίου, φανέρωσε στὸ µαρτύριό του τοὺς θαυµάσιους θησαυροὺς τῆς χριστιανικώτατης ψυχῆς του, ὁ Λούκιος ἑλκύστηκε καὶ δέχτηκε τὸ ἅγιο βάπτισµα. Ἀφοῦ ἄναψε µέσα τοῦ ἡ χριστιανικὴ φλόγα, µπόρεσε νὰ φέρει στὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὸν ἔπαρχο Διγνιανό. Καὶ οἱ δυὸ κατόπιν πῆγαν στὴν Κύπρο, ὅπου ἐργάστηκαν γιὰ τὴν διάδοση τῆς πίστης. Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ ὁ διωγµὸς κατὰ τῶν χριστιανῶν ἦταν στὸ ἀποκορύφωµά του. Ἐκεῖ λοιπὸν καὶ ὁ Λούκιος, ἀφοῦ συνελήφθη, πῆρε τὸ µαρτυρικὸ στεφάνι µὲ ἀποκεφαλισµό. Οἱ Ἅγιοι Ἡλιόδωρος καὶ Δοσά (ἢ Δοσαὶ ἢ Σοδᾶς) Ἔζησαν ἐπὶ βασιλείας Σαβὼρ, ποὺ ἦταν βασιλιὰς τῶν Περσῶν. Αὐτὸς λοιπόν, µὲ τὰ στρατεύµατά του, κατέλαβε µία πόλη τῶν Ῥωµαίων καὶ ἄρχισε νὰ γκρεµίζει τοὺς ναοὺς τῶν χριστιανῶν καὶ νὰ καίει τὶς ἅγιες εἰκόνες. Τότε ὁ Ἠλιόδωρος, ποὺ τότε ἦταν 95 χρονῶν, µαζὶ µὲ τὸν Δοσά παρουσιάστηκαν στὸν ἀσεβῆ βασιλιὰ καὶ τοῦ ἔκαναν δριµύτατες παρατηρήσεις, ὁµολογώντας συγχρόνως τὸν Χριστὸ Θεὸ ἀληθινό. Τότε ὁ Σαβὼρ τοὺς βασάνισε σκληρὰ καὶ ἀνελέητα. Ἀφοῦ ἔκοψε τὶς µύτες τους, τελικά τους θανάτωσε καίγοντας τὰ κεφάλια τους. Οἱ Ἅγιοι Ῥηγῖνος καὶ Ὀρέστης «οἱ ἐν Κύπρῳ» Ἄγνωστοι στοὺς Συναξαριστές. Ἡ µνήµη τους γινόταν στὴν Κύπρο, ὅπου ὑπέστησαν µαρτυρικὸ θάνατο ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες. Κατάγονταν ἀπὸ τὴν Χαλκηδόνα (µᾶλλον Καρχηδόνα), ὅπου συνελήφθησαν ἀπὸ τὸν ἡγεµόνα, διότι ἦταν χριστιανοί, καὶ φυλακίστηκαν. Ὅταν ἐλευθερώθηκαν, κατέφυγαν στὴν Κύπρο, ὅπου κοντὰ στὴ Λεµεσὸ µαρτύρησαν γιὰ τὴν χριστιανική τους πίστη. Οἱ πληροφορίες αὐτὲς σύµφωνα µὲ τὴν Ἀκολουθία τους, ποὺ ἐκδόθηκε στὴ Λεµεσὸ τὸ 1902 (βλ. καὶ Delehaye, Les Saints de Chypre, σελ. 271). Ὁ Ἅγιος Θεοχάρης ὁ Νεαπολίτης, ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία Τὸ ἔτος 1740, ἐπὶ Σουλτάνου Ἀχµὲτ καὶ Ἰµπραὴµ Πασᾶ γενικοῦ διοικητῆ τῆς Μ. Ἀσίας, ἐκδόθηκε διάταγµα συγκέντρωσης τῶν ἀγοριῶν τῶν χριστιανῶν σὲ στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μέσα σ᾿ αὐτὰ βρέθηκε καὶ ὁ ὀρφανὸς Θεοχάρης. Κάποια µέρα ὅµως, ὁ δικαστὴς (Νέβσεχηρ) τῆς Νεαπόλεως Καππαδοκίας, εἶδε τὸν Θεοχάρη µέσα στὸ στρατόπεδο, τοῦ ἄρεσε καὶ τὸν πῆρε στὸ σπίτι του νὰ περιποιεῖται τὰ ζῷα του. Ἡ εὐσέβεια καὶ ἡ ὀµορφιὰ τοῦ Θεοχάρη, ἔκαναν τὸν δικαστὴ νὰ τοῦ προτείνει νὰ γίνει γαµπρός του, ἀφοῦ ὅµως γίνει πρῶτα µωαµεθανός. Ὁ Θεοχάρης µὲ θάρρος ἀπάντησε: «Ἀφέντη µου, ἐγὼ γεννήθηκα χριστιανός, καὶ δὲν µπορῶ νὰ ἀρνηθῶ τὴν πίστη τοῦ Σωτῆρα µου καὶ τῶν πατέρων µου». Ὁ Ὀθωµανὸς δικαστής, θεώρησε τὴν ἀπάντηση προσβλητικὴ καὶ τὸν ἀπείλησε µὲ βασανιστήρια. Τότε ὁ Θεοχάρης ἔτρεξε στὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καὶ µετάλαβε τῶν ἀχράντων Μυστηρίων. Ὅταν τοῦ ἔκανε καὶ πάλι πρόταση γάµου µὲ τὴν κόρη του ὁ δικαστής, ὁ Θεοχάρης σταθερὰ ἀρνήθηκε. Τότε µετὰ ἀπὸ σκληρὰ βασανιστήρια, τὸν ὁδήγησαν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη τῆς Νεαπόλεως, ὅπου τὸν λιθοβόλησαν καὶ κατόπιν τὸν ἀπαγχόνισαν, µεσηµέρι στὶς 20 Αὐγούστου 1740. Τὸ 1923 τὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου Θεοχάρη ἦλθαν στὴν Θεσσαλονίκη καὶ τοποθετήθηκαν στὸν ναὸ τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, ὅπου καὶ σήµερα βρίσκονται. Ὁ Ὅσιος Ἀβράµιος Ἀρχιµανδρίτης Σµολένσκης ὁ Θαυµατουργὸς (Ῥῶσος) Ἅγιος Ἰερόθεος Α´ Ἐπίσκοπος Οὐγγαρίας, Ἅγιος Στέφανος Α´ Βασιλεὺς Οὐγγαρίας Ἡ διακήρυξις τῆς ἁγιότητάς τους ἔγινε τὸ καλοκαῖρι τοῦ 2.000 ἀπὸ τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο. |
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|