|
2 Αὐγούστου
|
|
| Ἀνακοµιδὴ τοῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Πρωτοµάρτυρος Στεφάνου
Τὸ γεγονὸς αὐτὸ συνέβη στὰ χρόνια ποὺ οἱ µεγάλοι διωγµοὶ τῶν πρώτων χριστιανῶν εἶχαν κοπάσει καὶ αὐτοκράτωρ ἦταν ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος. Τότε, ὁ Ἅγιος Στέφανος φανερώθηκε τρεῖς φορὲς σὲ κάποιον εὐσεβῆ γέροντα ἱερέα, τὸ Λουκιανό, καὶ τοῦ ἀποκάλυψε τὸν τόπο, ὅπου ἦταν κρυµµένο τὸ λείψανό του. Αὐτὸς ἀµέσως τὸ ἀνέφερε στὸν Πατριάρχη Ἱεροσολύµων, Ἰωάννη, ποὺ µὲ τὴν σειρά του πῆγε στὸν ὑποδεικνυόµενο τόπο καὶ πράγµατι βρῆκε τὸ Ἱερὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου Στεφάνου. Κατὰ τὴν εὕρεση ἔγινε µεγάλος σεισµός καὶ τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου πληµµύρισε εὐωδιὰ τοὺς παρευρισκόµενους στὸν τόπο ἐκεῖνο. Λέγεται ὅτι ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ἀκούστηκαν ἀγγελικὲς φωνές ποὺ ἔλεγαν: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Δηλαδή, δόξα ἂς εἶναι στὸ Θεό, στὰ ὕψιστα µέρη τοῦ οὐρανοῦ καὶ στὴν ταραγµένη ἀπὸ τὴν ἁµαρτία γῆ ἂς βασιλεύσει ἡ θεία εἰρήνη, διότι ὁ Θεὸς φανέρωσε τὴν εὐαρέσκειά Του στοὺς ἀνθρώπους, µὲ τὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Υἱοῦ Του. Φανέρωναν, ἔτσι, οἱ ἄγγελοι περίτρανα ὅτι ὁ πρωτοµάρτυρας Στέφανος µαρτύρησε γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ. Ἀργότερα, τὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου µεταφέρθηκαν ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴµ στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἐναποτέθησαν στὸν – ἐπ΄ ὀνόµατι αὐτοῦ – ἀνεγερθέντα ναὸ ὑπὸ τοῦ Μ. Κωνσταντίνου. Εὕρεσις τῶν Λειψάνων τῶν Ἁγ. Μαρτύρων Μαξίµου, Δάδα καὶ Κυντιλλιανοῦ Οἱ ἅγιοι αὐτοὶ ἔζησαν στὰ χρόνια τῶν βασιλέων Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιµιανοῦ (296 µ. Χ.), στὴν πόλη Δωρόστολο, στὴ χώρα τῆς δεύτερης Μυσίας, ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἅγ. Νικόδηµος ὁ Ἁγιορείτης. Ὅταν τοὺς συνέλαβε ὁ Ὑπατος Ταρκίνιος, διέταξε νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα. Ἐπειδὴ ὅµως οἱ Ἅγιοι ἀρνήθηκαν νὰ ἐκτελέσουν τὴν διαταγή, µαστιγώθηκαν ἀλύπητα. Ἔπειτα τοὺς ὁδήγησαν σ΄ ἕνα τόπο, ποὺ εἶχε τὴν ὀνοµασία Ὀζοβίας καὶ ἐκεῖ – 13 Ἀπριλίου – τοὺς ἀποκεφάλισαν. Σ΄ αὐτὴ τὴν τοποθεσία λοιπόν, ἔµειναν γιὰ πολλὰ χρόνια κρυµµένα τὰ λείψανά τους. Ἀλλὰ τὴν 2α Αὐγούστου, ἄγγελος Κυρίου φανέρωσε τὸν τόπο ὅπου ἦταν κρυµµένα τὰ ἅγια λείψανα τῶν τριῶν Μαρτύρων καὶ µεταφέρθηκαν στὸ ναὸ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου (στὴν Κωνσταντινούπολη), στὸν τόπο Βιγλεντίου λεγόµενο, ὅπου καὶ πανηγυρίζουν στὴ µνήµη τους. Ἐγκαίνια Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Θεολόγου πλησίον τῆς ἁγιωτάτης Μεγάλης Ἐκκλησίας. Ὁ Ἅγιος Φωκᾶς Δὲν ὑπάρχει κανένα βιογραφικό του στοιχεῖο, ἁπλὰ ἀναφέρεται σὰν Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Κοίµησις τοῦ εὐσεβοῦς βασιλέως Ἰουστινιανοῦ Β΄ ποὺ τάφηκε στοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους Πρόκειται γιὰ τὸν Ἰουστινιανὸ Β΄ τὸν νέο τὸν Ῥινότµητο, ποὺ βασίλευσε ἀπὸ τὸ ἔτος 685 ἕως τὸ ἔτος 695. Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Νεοµάρτυρας ποὺ µαρτύρησε στὰ Δαρδανέλλια Ἀσυµβίβαστος µέχρι θανάτου ἀπέναντι στὶς Τουρκικὲς προκλήσεις γιὰ τὴν πίστη του. Ὁ νεοµάρτυρας Θεόδωρος γεννήθηκε σ΄ ἕνα χωριὸ τῆς ἐπαρχίας Ἑλλησπόντου καὶ Τρωάδος, ποὺ στὰ Τούρκικα ὀνοµαζόταν Ἐρένκιοϊ. Ἀνατράφηκε δὲ ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς, τὸν Γεώργιο καὶ τὴν Κυριακή. Σὲ νεαρὴ ἡλικία πῆγε στὴν πόλη Τανὰκ Καλὲ (Δαρδανέλλια), ὅπου ἔµαθε καὶ ἐξασκοῦσε τὴν τέχνη ἐπεξεργασίας σουσαµιοῦ. Ἂν καὶ ἦταν µόλις 20 χρονῶν, ὁ Θεὸς τὸν εἶχε προικίσει µὲ πλούσια ἀρετή. Αὐτὸ ὅµως τὸ πρόσεξε καὶ κάποιος πλούσιος Τοῦρκος τῆς πόλης, ποὺ θέλησε νὰ τὸν ἐξισλαµίσει καὶ νὰ τὸν κάνει γαµπρό του καὶ κληρονόµο του. Γι΄ αὐτὸ καὶ χρησιµοποίησε πολλὰ δόλια µέσα. Ἀλλ΄ ὁ Θεόδωρος ἀπέρριψε ὅλες τὶς προτάσεις του. Τότε ὁ Τοῦρκος τὸν συκοφάντησε στὸν κριτὴ τῆς πόλης, ὅτι δῆθεν ὁ Θεόδωρος – µετὰ ἀπὸ µία ἀρρώστια του – εἶπε ὅτι θὰ γίνει µωαµεθανός, ἂν γίνει ὑγιής. Ὁ Κριτὴς ῥώτησε τὸν Θεόδωρο ἂν ἀληθεύουν ὅλα αὐτά. Τότε ὁ µάρτυρας ἀπάντησε: «Ἐγὼ εἶµαι χριστιανὸς ἀπ΄ τοὺς γονεῖς µου καὶ χριστιανὸς θέλω νὰ πεθάνω. Τὸν Ἰησοῦ µου δὲν ἀρνοῦµαι καὶ τὴν µιαρὴ θρησκεία σας ἀπεχθάνοµαι». Ἀµέσως τότε τὸν ἅρπαξαν καὶ ὑπέστη πολλὰ καὶ φρικτὰ βασανιστήρια. Τελικὰ στὶς 2 Αὐγούστου 1690, στὶς 3.00΄ µ.µ. τὸν ἀποκεφάλισαν. Τὸ 1922 ἡ τίµια κάρα τοῦ Ἁγίου µεταφέρθηκε στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ὁσίας Ξένης στὴ Νίκαια Πειραιῶς. Ὁ Ἅγιος Βασίλειος ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς καὶ θαυµατουργὸς στὴ Μόσχα (Ῥῶσος) Ἡ Ὁσία Φωτεινὴ ἢ Φώτου ἡ Κυπρία |
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|