|
18 Αὐγούστου
|
|
| Οἱ Ἅγιοι Φλῶρος καὶ Λαῦρος
Ἦταν δίδυµα ἀδέλφια καὶ ἦταν ἄρρηκτα ἑνωµένοι διὰ τῆς θερµῆς πίστεως καὶ ἀγάπης ποὺ εἶχαν πρὸς τὸ Χριστό. Κατάγονταν ἀπὸ τὸ Βυζάντιο καὶ εἶχαν διδαχθεῖ τὸ χριστιανισµὸ καὶ τὴν τέχνη τοῦ λιθοξόου ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πρόκλο (καὶ ὄχι Πάτροκλο, ὅπως λανθασµένα γράφεται ἀπὸ ὁρισµένους Συναξαριστές καὶ ἡ µνήµη του ἔτσι λανθασµένα ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 21η Ἰανουαρίου) καὶ Μάξιµο, οἱ ὁποῖοι ὑπέστησαν καὶ µαρτυρικὸ θάνατο γιὰ τὸ Χριστό. Μετὰ τὸ θάνατο τῶν διδασκάλων τους, ὁ Φλῶρος καὶ ὁ Λαῦρος ἀναχώρησαν στὴν Ἰλλυρία καὶ διάλεξαν σὰν τόπο διαµονῆς τους τὴν πόλη Οὐλπιάνα. Στὴν πόλη αὐτὴ ἐργάζονταν τὴν τέχνη τους, ἀλλὰ συγχρόνως µέσῳ αὐτῆς προσπαθοῦσαν γιὰ τὴν ἐξάπλωση τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐκεῖ ὑπῆρχε καὶ κάποιος ἱερέας εἰδώλων, ὀνοµαζόµενος Μερέντιος. Ὁ γιὸς αὐτοῦ Ἀθανάσιος ἀπὸ τὸ ἕνα του µάτι ἔπαθε τύφλωση, ποὺ ἀπὸ τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήµη δὲ βρῆκε θεραπεία. Τότε πλησίασε τοὺς δυὸ τεχνῖτες ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι µὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ὀνόµατος τοῦ Χριστοῦ θεράπευσαν τὸ µάτι τοῦ γιοῦ τοῦ εἰδωλολάτρη ἱερέα, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ πιστέψουν καὶ οἱ δυὸ στὸ Χριστό. Αὐτὸ µόλις τὸ ἔµαθε ὁ ἔπαρχος Λύκων, συνέλαβε τοὺς δυὸ ἀδελφοὺς καί, ἀφοῦ τοὺς βασάνισε φρικτά, τοὺς ἔριξε µέσα σὲ ἕνα πηγάδι, ὅπου καὶ παρέδωσαν τὸ πνεῦµα τους. Ἔτσι, οἱ δυὸ τεχνῖτες ἀδελφοὶ µπῆκαν στὴν αἰώνια πόλη, «ἧς τεχνίτης καὶ δηµιουργὸς ὁ Θεός», τῆς ὁποίας, δηλαδή, τεχνίτης καὶ κτίστης εἶναι αὐτὸς ὁ Θεός. Τὸ Ἅγιο πλῆθος τῶν πενήτων (φτωχῶν) Θανατώθηκαν ἀπὸ τὸν Λικίνιο διὰ πυρός, ἐπειδὴ κατέστρεψαν τὰ εἴδωλα τοῦ ναοῦ. Τὸ ναὸ αὐτὸ ἔκτισαν οἱ Ἅγιοι Φλῶρος καὶ Λαῦρος. Τὰ χρήµατα ὅµως ποὺ τοὺς ἔδωσε ὁ βασιλιὰς αὐτὸς γιὰ τὴν ἀνέγερση τοῦ ναοῦ, οἱ ἅγιοι τὰ ἔδωσαν στὸ πλῆθος αὐτὸ τῶν φτωχῶν, οἱ ὁποῖοι, κατόπιν, µὲ προτροπὴ τῶν Ἁγίων Φλώρου καὶ Λούρου, κατέστρεψαν τὰ εἴδωλα τοῦ ναοῦ καὶ τὸν µετέτρεψαν, τρόπον τινά, σὲ χριστιανικό. Οἱ Ἅγιοι Ἑρµός (ἢ Ἑρµῆς), Σεραπίων καὶ Πολύαινος Ἦταν τέκνα τῆς Ῥώµης καὶ διακρίνονταν γιὰ τὸ ζῆλο τους στὴ διάδοση τῆς πίστης καὶ ἐναντίον τῆς πολεµικῆς τῶν εἰδωλολατρῶν. Καταγγέλθηκαν στὶς ἀρχὲς καὶ ἔµειναν σταθεροὶ στὴν ὁµολογία τῆς πίστης τους. Τότε, µία σειρὰ ἀπὸ ἄγρια βασανιστήρια τοὺς περίµεναν. Στὴν ἀρχὴ τοὺς ἔδειραν ἀλύπητα καὶ ἔπειτα τοὺς ἔριξαν σὲ µία φυλακὴ σκοτεινὴ καὶ δυσώδη. Ἐκεῖ τοὺς ταλαιπωροῦσαν µὲ πολλὲς στερήσεις καὶ κακοπάθειες. Ἀλλὰ τίποτα δὲν κατάφερε νὰ τοὺς κλονίσει. Τότε τοὺς ἔβγαλαν ἀπὸ κεῖ, καὶ ἀφοῦ τοὺς ἔδεσαν σφιχτὰ µὲ σχοινιά, τοὺς ἔσυραν οἱ ὄχλοι σὲ ἀνώµαλο ἔδαφος, γεµάτο µε πολλὲς καὶ κοφτερὲς πέτρες. Ἔτσι οἱ σάρκες τους κοµµατιάστηκαν καὶ τὰ κεφάλια τους γέµισαν ἀπὸ πληγὲς καὶ αἵµατα. Οἱ ψυχές τους ὅµως ἀνέγγιχτες, πέταξαν στὸν Σωτῆρα Χριστὸ γιὰ νὰ ἀναπαυτοῦν αἰώνια κοντά Του. Ἡ Ἁγία Ἰουλιανὴ πλησίον τοῦ Στροβίλου Μᾶλλον εἶναι ἡ ἴδια µὲ αὐτὴν τῆς 21ης Δεκεµβρίου, ποὺ µαρτύρησε στὴ Νικοµήδεια. Ὁ Ἅγιος Λέων Μαρτύρησε στὰ παράλια τῶν Μύρων τῆς Λυκίας. Πιθανῶς νὰ εἶναι ὁ ἴδιος µε αὐτὸν τῆς 18ης Φεβρουαρίου. Οἱ Ἅγιοι τέσσερις Ὅσιοι ἀσκητὲς Ἀπεβίωσαν εἰρηνικά. Οἱ Ἅγιοι Γεώργιος καὶ Ἰωάννης, Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Ὁ Πατριάρχης Ἰωάννης ὁ Ε΄ διαδέχτηκε τὸν Θωµᾶ Β΄ τὸ ἔτος 668 καὶ πατριάρχευσε µέχρι τὸ 674. Προηγούµενα, πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἶχε ὑπηρετήσει σὰν πρωτέκδικος καὶ χαρτοφύλακας τοῦ Πατριαρχείου καὶ σκευοφύλακας τῆς Ἁγίας Σοφίας. Διακρίθηκε γιὰ τὸ ὀρθόδοξο φρόνηµά του καὶ ποίµανε τὴν Ἐκκλησία εἰρηνικὰ ἐπὶ Κων/νου τοῦ Πωγωνάτου. Ὑπῆρξε φιλάνθρωπος, ἀφιλοχρήµατος, ζοῦσε µὲ µεγάλη µάλιστα ἁπλότητα καὶ πάντα ἔλεγε, ὅτι κανένα ἄλλο δὲν τιµᾷ τὸν κληρικὸ καὶ µάλιστα τὸν ἱεράρχη, ὅσο ἡ ἁπλότητα τῆς ζωῆς του καὶ ἡ διάθεση τῶν εἰσοδηµάτων του γιὰ τοὺς πεινασµένους καὶ γυµνούς. Ὁ δὲ Πατριάρχης Γεώργιος ὁ Α΄ πατριάρχευσε ἀπὸ τὸ 678 µέχρι τὸ 683. Προηγούµενα εἶχε κάνει Σύγκελος τοῦ Πατριαρχίου καὶ σκευοφύλακας τῆς Ἁγίας Σοφίας. Ἐπὶ Γεωργίου Α΄ συγκροτήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη ἡ ἕκτη Οἰκουµενικὴ Σύνοδος, ποὺ ἀναθεµάτισε τοὺς αἱρετικοὺς µονοθελητές. Γιὰ τὸν χαρακτῆρα τοῦ Πατριάρχη αὐτοῦ γράφτηκε ὅτι ἦταν «Νοµεὺς ἀγαθός, τοῦ Θεοῦ νόµων φύλαξ». Οἱ Ὅσιοι Βαρνάβας, Σωφρόνιος καὶ Χριστοφόρος Δὲν ἔχουµε σαφῆ βιογραφικά τους στοιχεῖα. Μόνο ἀπὸ τὸ «Νέον Λειµωνάριον» µαθαίνουµε ὅτι ἀπεβίωσαν εἰρηνικὰ κατὰ τὸ ἔτος 412. Ἀπ΄ αὐτοὺς ὁ Βαρνάβας ἦταν ἱδρυτὴς τῆς Μονῆς Σουµελᾶ, ὁ Σωφρόνιος ἦταν ἀνεψιός του, καὶ οἱ δυὸ ἦταν στὴν καταγωγὴ Ἀθηναῖοι. Ὁ δὲ Χριστοφόρος καταγόταν ἀπὸ τὴν Τραπεζούντα καὶ ὑπῆρξε νέος ἱδρυτὴς τῆς Μονῆς Σουµελᾶ, µετὰ τὴν ἐρήµωσή της. Ὁ Ὅσιος Σωφρόνιος ὁ Ἁγιορείτης Γεννήθηκε στὴν Ἤπειρο ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς τὸ 18ο αἰῶνα. Ἀπὸ µικρὸς διακρινόταν γιὰ τὴν σεµνὴ ζωή του καὶ τὸν σεβασµό του στὰ θεία. Ὅταν ἦλθε σὲ ἡλικία γάµου, οἱ γονεῖς τοῦ τὸν πάντρεψαν παρὰ τὴν θέλησή του µὲ µία σεµνὴ γυναῖκα. Ἀλλὰ τὴν νύχτα τοῦ γάµου, ἔφυγε στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ, στὴν σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννας δοκιµάστηκε καὶ ἐκάρη µοναχός. Ἀργότερα χειροτονήθηκε ἱερέας καὶ ἔφτασε σὲ µεγάλα ὕψη ἁγιότητας. Ἡ ζωὴ τοῦ ὑπῆρξε ἐνάρετη καὶ ἀγγελική. Ἡ πνευµατική του τελειότητα ἦταν παράδειγµα ὄχι µόνο στοὺς ἀδελφούς της Σκήτης τῆς Ἁγίας Ἄννας, ἀλλὰ καὶ σ΄ ὅλο τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἔτσι ὁσιακὰ ἀφοῦ ἔζησε, ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἀνακοµιδὴ Ἱερῶν Λειψάνων Ὁσίου Ἀρσενίου τοῦ νέου, ἐν Πάρῳ Βλέπε βιογραφικό του σηµείωµα στὴν κυρίως µνήµη του τὴν 31η Ἰανουαρίου. Ὁ Ἅγιος Δηµήτριος ὁ Μοναχὸς ἀπὸ τὴν Σαµαρίνα τῆς Πίνδου Βλέπε βιογραφικό του σηµείωµα στὶς 17 Αὐγούστου. |
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|