|
28 Ὀκτωβρίου
|
|
|
Ἡ Ἁγία Σκέπη καὶ Ἐπέτειος τοῦ «ΟΧΙ» (ἐθνικὴ γιορτή) Βλέπε σχετικὸ ὑπόµνηµα τὴν 1η Ὀκτωβρίου. Οἱ Ἅγιοι Τερέντιος καὶ Νεονίλλη (οἱ σύζυγοι) καὶ τὰ παιδιά τους, Σάρβηλος, Νίτας, Ἰέραξ, Θεόδουλος, Φώτιος, Βήλη καὶ Εὐνίκη Ἦταν µία πραγµατικὴ «κατ΄ οἶκον ἐκκλησία». Οἰκογένεια ἀληθινὰ χριστιανική, µὲ µία ψυχή, µὲ µία καρδιὰ καὶ τὸ ἴδιο φρόνηµα. Ὅταν ἄρχισε ὁ διωγµὸς κατὰ τῶν χριστιανῶν, εἰδοποίησαν τοὺς δυὸ συζύγους ὅτι κινδυνεύουν νὰ συλληφθοῦν. Τότε ὁ Τερέντιος καὶ ἡ Νεονίλλη ἀναρρωτήθηκαν ἄν θὰ φύγουν µακριὰ προκειµένου νὰ προστατέψουν τὰ παιδιά τους ἢ θὰ µείνουν καὶ θὰ περιµένουν µὲ γενναιότητα ὁποιοδήποτε µαρτύριο. Οἱ πέντε γιοὶ καὶ οἱ δυὸ θυγατέρες τους ἔδωσαν ἀποφασιστικὴ ἀπάντηση. Γιατί νὰ φύγουν; Ὁ διωγµὸς εἶχε ἐξαπλωθεῖ παντοῦ. Ἔπειτα, ἡ ἀναχώρησή τους θὰ ἐνέσπειρε τὸν πανικὸ στοὺς ἐκεῖ χριστιανούς. Καὶ τὸ σπουδαιότερο, ἡ Ἐκκλησία δὲν ἐνισχύεται ἀπὸ φυγάδες, ἀλλὰ ἀπὸ µάρτυρες καὶ ἀθλητές. Ἔτσι, ὅλη ἡ οἰκογένεια ἀποφάσισε νὰ µείνει σταθερὴ στὴν ἀπόφασή της καὶ ὅλοι µαζί, ἀφοῦ ὁµολόγησαν τὸν Χριστό, πέθαναν µὲ ἀποκεφαλισµό. Ὁ Ὅσιος Στέφανος ὁ Σαββαΐτης Λόγιος µοναχὸς ὁ Ὅσιος Στέφανος στὴν Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα, ἔζησε τὸν 8ο αἰῶνα µ. Χ. Ἡ ἀσκητική του ζωὴ συνοδευόταν ἀπὸ µεγάλη ἀγάπη στὴν µελέτη καὶ ἀπὸ τὴν ἀξιόλογη ἐπιδεξιότητα τῆς ἱερῆς ποίησης. Ἀγαποῦσε τοὺς ἀγῶνες γιὰ τὴν ὀρθόδοξη ἀλήθεια καὶ πρόθυµα µετεῖχε στὸν πόλεµο κατὰ τῶν αἱρέσεων. Συχνὰ ἀπέφευγε κάθε λογῆς ἀνθρώπινη ἐπικοινωνία καὶ ζοῦσε ἐντελῶς µόνος σὲ διάφορα ἐρηµικὰ µέρη. Ἐκεῖ ἀγαποῦσε νὰ παρατηρεῖ τὴν φύση καὶ νὰ µεταρσιώνεται µὲ τὴν προσευχή. Ἐπίσης χάιδευε τὰ ἐλάφια, ποὺ τὸν πλησίαζαν συναισθανόµενα καὶ αὐτὰ τὴν ἀγαθότητα καὶ τὴν παιδικὴ ἀφέλεια τῆς ψυχῆς του. Τέλος, ὁ ἐρηµοπολίτης Στέφανος ὁ Σαββαΐτης βάσταξε καὶ τὰ βάρη τοῦ ἐπισκόπου, µετὰ ἀπὸ ἐπίµονες παρακλήσεις. Πέθανε διδάσκοντας καὶ οἰκοδοµῶντας τὸν λαὸ µὲ τὸ χρηστό, ἄµεµπτο καὶ φιλάνθρωπο παράδειγµά του. Οἱ Ἅγιοι Ἀρτεµίδωρος καὶ Βασίλειος Μαρτύρησαν διὰ ξίφους. (Οἱ ἴδιοι της 26ης Ὀκτωβρίου). Οἱ Ἅγιοι Τερέντιος, Ἀφρικανός, Μάξιµος, Ποµπήιος, Φωκᾶς καὶ ἄλλοι 36 Ἀφρικανοὶ μάρτυρες Μαρτύρησαν τὸν 3ο αἰῶνα µ.Χ. ἐπὶ αὐτοκράτορος Δεκίου. Συνελήφθησαν καὶ ὑπέστησαν σειρὰ βασανιστηρίων χωρὶς νὰ ἀνακαλέσουν τὴν ὁµολογία τῆς χριστιανικῆς τους πίστης. Τότε ἔσχισαν τὶς σάρκες τους µὲ πυρωµένα σιδερένια νύχια καὶ στὸ τέλος τοὺς ἀποκεφάλισαν. Οἱ Ὅσιοι Φιρµιλιανός, ἀρχιεπίσκοπος Καισαρείας καὶ Μελχίων, πρεσβύτερος Ἀντιοχείας Καὶ οἱ δυὸ ἀγωνίστηκαν κατὰ τῶν αἱρετικῶν. Τὸν Φιρµιλιανὸ ἀναφέρει µὲ στοργὴ ὁ Μέγας Βασίλειος. Σὲ σύνοδο ποὺ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος αὐτὸς συγκάλεσε στὸ Ἰκόνιο, ἀποφασίστηκε νὰ βαπτίζονται οἱ αἱρετικοί, ποὺ ἤθελαν νὰ προσέλθουν στὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία. Ἡ Ἁγία Φεβρωνία Αὐτὴ ἦταν θυγατέρα τοῦ βασιλιᾶ τοῦ Βυζαντίου Ἡρακλείου (610-641). Ἀφοῦ ἔζησε µὲ πνεῦµα Θεοῦ, ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ὁ Ἅγιος Κυριακὸς ὁ ἱεροµάρτυρας Ὁ Ἅγιος αὐτός, ἀφοῦ φανέρωσε τὸν Τίµιο Σταυρὸ στὴν Ἁγία Ἑλένη, κατόπιν ἀναδείχτηκε ἐπίσκοπος Ἱεροσολύµων. Ὅταν τὸ 361 ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης ἐκστράτευσε κατὰ τῶν Περσῶν καὶ πέρασε ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήµ, ἔµαθε γιὰ τὸν Κυριακὸ καί, ἀφοῦ τὸν κράτησε, τὸν ἀνάγκαζε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ἀλλ΄ ὁ Κυριακὸς ὄχι µόνο δὲν θυσίασε, ἀλλὰ καὶ ἤλεγξε τὸν Ἰουλιανό. Τότε αὐτὸς τοῦ ἔκοψε τὸ δεξὶ χέρι. Κατόπιν ἔχυσε καυτὸ µολύβι στὸ στόµα του καὶ τὸν ἔβαλε νὰ πλαγιάσει σὲ χάλκινο πυρακτωµένο κρεβάτι. Ἔπειτα τὸν ἔβαλαν µέσα σ΄ ἕνα καζάνι ποὺ ἦταν γεµάτο µε βραστὸ λάδι. Ἐκεῖ τὸν κάρφωσαν µὲ ἀκόντιο καὶ ἔτσι, µαρτυρικὰ ἀλλὰ ἔνδοξα, παρέδωσε τὸ πνεῦµα του. Ἡ Ἁγία Ἄννα, µητέρα τοῦ Ἁγίου Κυριακοῦ Ἡ Ἁγία Ἄννα, µητέρα τοῦ πιὸ πάνω Ἁγίου Κυριακοῦ, ὅταν ἔµαθε τὰ µαρτύρια τοῦ γιοῦ της, ἔτρεξε νὰ τὸν δεῖ καὶ νὰ τὸν ἐνθαρρύνει. Τότε συνελήφθη καὶ αὐτὴ καί, ἀφοῦ τὴν κρέµασαν ἀπὸ τὶς τρίχες τῆς κεφαλῆς της, τὴν ἔκαψαν ζωντανὴ µὲ ἀναµµένες λαµπάδες. Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Α΄, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γεννήθηκε στὴν Ἀδριανούπολη της Θράκης ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς γονεῖς Γεώργιο καὶ Εὐφροσύνη. Τὸ πρῶτο του ὄνοµα ἦταν Ἀλέξιος καὶ ἦταν ἄνθρωπος µεγάλης ἐγκράτειας καὶ σωφροσύνης. Ἀσκήτευσε στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ στὸ µοναστήρι τοῦ Γάνου. Πατριάρχευσε δυὸ φορές. Τὴν πρώτη φορὰ διαδέχτηκε τὸν Γρηγόριο τὸν Κύπριο (1289- 1293) καὶ τὴν δεύτερη φορὰ (1303-1311) τὸν Ἰωάννη ΙB΄. Κατόπιν ἀποσύρθηκε τοῦ θρόνου καὶ µόνασε σὲ κάποια μονή, ὅπου ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ σὲ ἡλικία 100 χρονῶν. Τὴν βιογραφία του συνέγραψε ὁ Ἰωάννης Καλόθετος, σύγχρονος τοῦ Γρηγορίου Παλαµᾶ καὶ ἡ µετάφραση αὐτῆς ἔγινε ἀπὸ τὸν Ἀγάπιο Λάνδο στὸν «Νέο Παράδεισο». Οἱ Ἅγιοι Νεοµάρτυρες Ἀγγελῆς, Μανουήλ, Γεώργιος καὶ Νικόλαος, «ἐκ Μελάµπων Κρήτης» Ὅλοι γεννήθηκαν στὸ χωριὸ Μέλαµπες Ῥεθύµνου Κρήτης ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς χριστιανούς. Ὁ Ἀγγελὴς καὶ ὁ Μανουὴλ ἦταν γνήσια ἀδέλφια, γιοὶ τοῦ Ἰωάννη Ῥετζέπη. Ὁ Γεώργιος ἦταν γιὸς τοῦ Κων/νου Ῥετζέπη. Ὁ Νικόλαος ἦταν γιὸς κάποιου ἄλλου Ἰωάννη Ῥετζέπη. Ὅλοι δηλαδὴ ἦταν ἀπὸ τὴν ἴδια οἰκογένεια, πλούσιοι, διακεκριµένοι γιὰ τὴν ἀνδρεία τους, ἔγγαµοι µὲ παιδιὰ καὶ ἀπολάµβαναν ὅλα τὰ προνόµια τῶν μωαµεθανῶν, διότι ὑποκρίνονταν τοὺς Τούρκους. Τὸ 1821 ὅµως, συντάχθηκαν µὲ τοὺς χριστιανοὺς καὶ πολέµησαν γενναῖα γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Πατρίδας. Ὅταν ἐπέστρεψαν στὴν γενέτειρά τους καὶ πῆγαν νὰ πληρώσουν τοὺς καθιερωµένους φόρους στοὺς ἐντεταλµένους Τούρκους, τοὺς κατάγγειλαν σὰν ἀποστάτες τοῦ Μουσουλµανισµοῦ στὸν Μεχµὲτ πασᾶ τοῦ Ῥεθύµνου. Συλλήφθηκαν καὶ ὁδηγήθηκαν δεµένοι στὴν πόλη αὐτή. Ἐπειδὴ ὅµως δὲν ὑπέκυψαν στὶς κολακεῖες τῶν τυράννων καὶ ἔµειναν σταθεροὶ στὴν πίστη, βασανίστηκαν µὲ τὸν πιὸ φρικτὸ τρόπο. Τελικὰ στὶς 28-10-1824 τοὺς ἀποκεφάλισαν µπροστὰ στὴν «Μεγάλη Πόρτα» τοῦ Ῥεθύµνου. Οἱ τρεῖς κάρες ἀπ΄ αὐτοὺς τοὺς Νεοµάρτυρες φυλάσσονται στὸν Ναὸ τῶν τεσσάρων µαρτύρων στὸ Ῥέθυµνο. Ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος, ἀρχιεπίσκοπος Σερβίας Ὁ Ἅγιος Ἀβράµιος, ἐπίσκοπος Ἐφέσου Ἀκολούθησε τὸν µοναχικὸ βίο καὶ ἔγινε Μητροπολίτης Ἐφέσου µετὰ τὸ 533. Ταυτίζεται µὲ τὸν ὁµώνυµο Ἀββᾶ, ποὺ ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Ἰωάννη Μόσχο (P.G. 87, 2956), τῶν Μονῶν Ἀβρααµιτῶν (Κωνταντινούπολη) καὶ Βυζαντίων (Ἱεροσόλυµα). Μὲ τὸ ὄνοµά του σώθηκαν δυὸ ὁµιλίες, «εἰς τὸν Εὐαγγελισµόν» καὶ «εἰς τὴν Ὑπαπαντήν» ποὺ ἐκδόθηκαν τὸ 1913 ἀπὸ τοὺς Μ. Kraschaninnikov καὶ Μ. Jugie καὶ ἔχουν µεγάλη σπουδαιότητα γιὰ τὶς πατρολογικὲς σπουδές. Ὁ Ἅγιος ἱεροµάρτυς Θεόφιλος, τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων Κιέβου (Ῥῶσος) Διὰ Χριστὸν σαλός.
|
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|