|
25 Ὀκτωβρίου
|
|
|
Οἱ Ἅγιοι Μαρκιανός καὶ Μαρτύριος οἱ νοτάριοι Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ ἦταν νοτάριοι καὶ γραµµατικοὶ τοῦ πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Παύλου τοῦ ὁµολογητῆ, στὰ χρόνια τοῦ ἀρειανοῦ βασιλέως Κωνσταντίου (337-349). Ἄριστα σπουδαγµένοι καὶ οἱ δυό, ὑπῆρξαν συνήγοροι θαρραλέοι τῆς ὀρθόδοξης ἀλήθειας. Ὅταν ὁ πατριάρχης Παῦλος δὲν δέχθηκε νὰ συµφωνήσει µὲ τοὺς ἀρειανούς, ἐξορίστηκε ἀπὸ τὸν βασιλιὰ στὴν Ἀρµενία καὶ πνίγηκε ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ ἀρειανούς. Τότε οἱ δυὸ Ἅγιοι ἔµειναν πιστοὶ στὸν ποιµένα τους καὶ σταθεροὶ στὸ ὀρθόδοξο δόγµα, διότι πάντα στὸ µυαλὸ τοὺς κυριαρχοῦσε ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «ἐὰν ὐµεῖς µείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐµῷ, ἀληθῶς µαθηταί µου ἐστέ». Ἄν, δηλαδή, ἐσεῖς, µείνετε στερεοὶ στὴν διδασκαλία µου, λέει ὁ Κύριος, τότε πράγµατι εἶσθε καὶ ἀληθινοὶ µαθητές µου. Ὁ Μαρκιανὸς καὶ ὁ Μαρτύριος τὸ ἀπέδειξαν περίτρανα αὐτό, ὅταν συνελήφθησαν ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα. Ὁµολόγησαν µὲ θάρρος µπροστά του τὴν ἀληθινὴ πίστη καὶ ἤλεγξαν αὐτὸν γιὰ τὶς παρανοµίες του. Τότε, διατάχθηκε καὶ τοὺς σκότωσαν µὲ µαχαῖρι. Ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος Ὁ Μάρτυρας αὐτὸς παρουσιάστηκε µὲ τὴν θέλησή του στοὺς τυράννους καὶ ὁµολόγησε µὲ θάρρος τὸν Χριστό. Τότε αὐτοί, ἐπειδὴ ὁ Ἅγιος παρέµεινε σταθερὸς στὴν ὁµολογία του, τὸν ἀποκεφάλισαν καὶ τὸν ἔριξαν στὴν θάλασσα. Τότε κάποια εὐσεβὴς γυναῖκα παρέλαβε τὸ τίµιο λείψανό του, ἀφοῦ τὸ ἔβγαλε ἡ θάλασσα, καὶ τὸ ἔθαψε µὲ τιµές. Ἐκεῖ ἐπίσης ἔκτισε ναὸ στὸ ὄνοµα τοῦ Ἁγίου, ποὺ τὸ ἱερὸ λείψανό του, µὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔκανε πολλὰ θαύµατα. Ὁ Ἅγιος Οὐαλερίνος Μαρτύρησε διὰ ξίφους. Οἱ Ἅγιοι Οὐαλέριος (ἢ Οὐαλερίνος) καὶ Χρυσάφιος (ἢ Χρύσαφος) Μαρτύρησαν διὰ ξίφους. Ὁ Ἅγιος Σαβίνος Μαρτύρησε διὰ πυρός. Ἡ Ἁγία Ταβιθᾶ «Αὕτη ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεηµοσυνῶν, ὧν ἐποίει». Ἔτσι πλέκει τὸ ἐγκώµιο τῆς Ἁγίας Ταβιθᾶ ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς. Ἡ λέξη Ταβιθᾶ εἶναι συριακὴ καὶ ἑρµηνεύεται Δορκάς. Τὸ ὄνοµα αὐτὸ ἔφερε ἡ εὐσεβέστατη αὐτὴ καὶ φιλάνθρωπη χριστιανή, ποὺ κατοικοῦσε στὴν Ἰόππη. Ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (θ΄ 36-40) πληροφορούµαστε ὅτι ἡ Δορκὰς ἦταν ἐξειδικευµένη ὑφάντρια ποὺ κατασκεύαζε χιτῶνες καὶ ἱµάτια, τὰ ὁποῖα πωλοῦσε καὶ ἀπὸ τὰ ἔσοδα συντηροῦσε φτωχούς, χῆρες καὶ ὀρφανά. Ὅταν ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, στὰ πλαίσια τῆς διάδοσης τοῦ Εὐαγγελίου, ἔφτασε στὴν Λύδδα τῆς Παλαιστίνης, συνέβη ν΄ ἀσθενήσει ἡ Δορκὰς καὶ νὰ πεθάνει. Καὶ ἐνῷ εἶχαν ἑτοιµαστεῖ ὅλα γιὰ τὴν κηδεία της, ἔγινε γνωστὸ ὅτι ὁ Πέτρος ἦταν στὴν Λύδδα. Τότε δυὸ ἀπεσταλµένοι παρακάλεσαν τὸν Πέτρο νὰ ἔλθει στὴν Ἰόππη. Ὅταν ἔφτασε, τὸν ἀνέβασαν στὸ ὑπερῷο, ὅπου ἦταν νεκρὴ ἡ Δορκάς. Συγκινηµένος ὁ Πέτρος, χωρὶς νὰ πεῖ τίποτα, ἔβγαλε ὅλους ἔξω, γονάτισε καὶ προσευχήθηκε θερµά. Ἔπειτα εἶπε: «Ταβιθᾶ ἀνάστηθι». Καὶ πράγµατι ἡ νεκρὴ ἀναστήθηκε! Αὐτὸ χαροποίησε ἀφάνταστα τοὺς παρευρισκοµένους καὶ τὸ γεγονὸς διαδόθηκε σ΄ ὅλη τὴν Ἰόππη µὲ ἀποτέλεσµα νὰ πιστέψουν πολλοὶ στὸν Χριστό. Ἀπὸ τότε ἡ Ταβιθᾶ ἔζησε ἀρκετὰ χρόνια, γεµάτα ἀγαθὰ ἔργα καὶ ἐλεηµοσύνες. Ὁ θάνατος τὴν βρῆκε σὲ βαθιὰ γεράµατα καὶ ἔτσι, ἡ φιλάγαθη αὐτὴ γυναῖκα ἔφυγε εἰρηνικὰ καὶ µὲ ἀγαλλίαση, διότι τὴν ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ περάσει τὴν ζωή της ὠφέλιµα γεµάτη πνευµατικοὺς καρπούς. Ὁ Ἅγιος Οὐάρος «ὁ ἐν Αἰγύπτῳ» Μαρτύρησε διὰ ξίφους. Μᾶλλον εἶναι ὁ ἴδιος µὲ αὐτὸν τῆς 19ης Ὀκτωβρίου. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἐπίσκοπος Ἀµάστριδος Γεννήθηκε στὴν Κρώµνη κοντὰ στὴν Ἀµάστριδα καὶ ἦταν γιὸς εὐσεβῶν γονέων, τοῦ Θεοδοσίου καὶ τῆς Μεγέθους. Μετὰ τὶς πρῶτες του σπουδὲς στὴν πατρίδα του, ἔφυγε στὸ ὄρος τῆς Συρίκης (ἢ Σηρικῆς) καὶ ἐκεῖ ἀφοῦ βρῆκε γέροντα ἀσκητὴ διδάχτηκε τὰ περὶ τῆς µοναχικῆς ζωῆς καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο ἐκάρη µοναχός. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ γέροντά του, ὁ Γεώργιος πῆγε στὴ Βόνιτσα τῆς Ἀκαρνανίας καὶ ἐκεῖ ἀσκήτευε. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ ἐπισκόπου Ἀµάστριδος, ἡ Ἐκκλησία, βραβεύοντας τὶς ἀρετὲς τοῦ Γεωργίου, τὸν ἔκανε ἐπίσκοπό της πόλης αὐτῆς. Ὁ Γεώργιος εἶναι καὶ ὁ ποιητὴς τῶν Κανόνων. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά, ἀφοῦ θεάρεστα ποίµανε τὸ ποίµνιο ποὺ τοῦ ἐµπιστεύθηκε ὁ Χριστός. Οἱ Ἅγιοι Παππίας, Διόδωρος καὶ Κλαυδιανός Μαρτύρησαν στὰ χρόνια τοῦ Δεκίου (249-251). Κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ἀττάλεια τῆς Παµφυλίας καὶ στὸ ἐπάγγελµα ἦταν κτηνοτρόφοι. Προσκυνοῦσαν ὅµως τὸν ἕνα καὶ ἀληθινὸ Θεὸ καὶ γι᾿ αὐτὸ τοὺς συνέλαβε ὁ ἡγεµόνας τῆς Παµφυλίας, Πούπλιος. Ἐπειδὴ δὲν µπόρεσε νὰ τοὺς ἀλλάξει τὸ φρόνηµα, τελικά τους ἀποκεφάλισε. Οἱ Ἅγιοι Φαῦστος, Βασίλειος καὶ Λουκιανὸς μαρτύρησαν διὰ ξίφους. Ἴσως εἶναι οἱ ἴδιοι µε αὐτοὺς τῆς 6ης Φεβρουαρίου. Οἱ Ἅγιοι Νικηφόρος καὶ Στέφανος Ἡ µνήµη τους ἐπαναλαµβάνεται στὶς 8 Φεβρουαρίου. Μαρτύρησαν «ξεόµενοι». Οἱ Ἅγιοι Φιλάδελφος καὶ Πολύκαρπος Ἀπεβίωσαν εἰρηνικά. Μᾶλλον ἦταν µοναχοὶ ἀσκητές, ποὺ ἔζησαν ὁσιακὰ τὴν ζωή τους. (Ἡ µνήµη τους ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 8η Φεβρουαρίου). Ὁ Ὅσιος Μακάριος, ἐπίσκοπος Πάφου τῆς Κύπρου Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἡ µνήµη του ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 8η Φεβρουαρίου. Οἱ Ἅγιοι Δύο Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Θράκη Μαρτύρησαν, ἀφοῦ συµπιέστηκαν µεταξὺ δυὸ µεγάλων πετρῶν. Ἡ Ἁγία Χρυσάνθη Ἡ µνήµη της ἀναφέρεται ἐπιγραµµατικὰ στὸ «Μικρὸν Εὐχολόγιον ἢ Ἁγιασµατάριον» ἔκδοση Ἀποστολικῆς Διακονίας 1956, χωρὶς ἄλλες πληροφορίες. Πουθενὰ ἀλλοῦ δὲν ἀναφέρεται ἡ µνήµη της αὐτὴ τὴν µέρα. (Ἄλλες πληροφορίες ἀναφέρουν ὅτι εἶναι σύζυγος τοῦ Ἁγίου Χρυσάφου, ποὺ ἐπίσης ἡ µνήµη του ἀναφέρεται σήµερα).
|
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|