2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

• Ὁ Προφήτης Ἀββακούµ
• Οἱ Ἅγιοι Ἰωάννης, Ἠρακλαίµων, Ἀνδρέας καὶ Θεόφιλος, οἱ ἐρηµῖτες
• Ὁ Ἅγιος Σολοµών, ἀρχιεπίσκοπος Ἐφέσου
• Ἡ Ἁγία Μυρώπη ἢ Μερόπη
• Ὁ Ἅγιος Ἄβιβος ὁ νέος
• Ὁ Ἅγιος Μωϋσῆς (ἢ Μωσῆς) ὁ ὁµολογητὴς
• Ὁ Ὅσιος Κύριλλος ὁ Φιλεώτης
• Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ ἔγκλειστος
• Ὁ Ὅσιος Ἀββακούµ
• Ὁ Ὅσιος Ἰσίδωρος
• Ό Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Ὁ Προφήτης Ἀββακούµ

Ὁ Ἀββακούµ, ποὺ τὸ ὄνοµά του σηµαίνει «θερµὸς ἐναγκαλισµός», ἦταν ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Συµεὼν καὶ γιὸς τοῦ Σαφάτ. Ὁ χρόνος ποὺ ἔδρασε τίθεται µεταξὺ 650 καὶ 672 π.Χ. Στὸ προφητικό του βιβλίο, ποὺ διακρίνεται γιὰ τὴν ἀξιόλογη λογοτεχνική του χάρη, ἐλέγχει τὸν ἰουδαϊκὸ λαό, ἐπειδὴ παρεξέκλινε ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ θρησκεία στὴν εἰδωλολατρία. Νὰ τί συγκεκριµένα ἀναφέρει, σχετικὰ µὲ τὸ πῶς πρέπει κανεὶς νὰ πιστεύει στὸν Θεό: «Ἐὰν ὑποστείληται, οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή µου ἐν αὐτῷ· ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεώς µου ζήσεται. Ἐγὼ δὲ ἐν τῷ Κυρίῳ ἀγαλλιάσοµαι, χαρίσοµαι ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωτήρι µου». Ἀββακούµ, Β´ 4, Γ´ 18, ποὺ σηµαίνει: ἂν κανεὶς λιποψυχήσει καὶ ἀδηµονήσει στὶς διάφορες δοκιµασίες, ἂς µάθει, λέει ὁ Κύριος, ὅτι δὲν ἐπαναπαύεται ἡ ψυχή µου σ᾿ αὐτόν.
Ὁ δίκαιος ποὺ πιστεύει σ᾿ ἐµένα καὶ τηρεῖ τὸν Νόµο µου, θὰ σωθεῖ καὶ θὰ ζήσει. Ἐγὼ ὅµως, λέει ὁ Προφήτης, θὰ ἀγάλλοµαι ἐλπίζοντας στὸν Κύριο. Θὰ γεµίσει χαρὰ ἡ καρδιά µου γιὰ τὸν σωτῆρα µου Θεό. Ὁ προφὴτης Ἀββακοὺµ πέθανε εἰρηνικὰ καὶ τάφηκε στὸν τόπο τῶν πατέρων του.

Οἱ Ἅγιοι Ἰωάννης, Ἠρακλαίµων, Ἀνδρέας καὶ Θεόφιλος, οἱ ἐρηµῖτες

Κατάγονταν ἀπὸ τὴν πόλη Ὀξύρρυγχο τῆς Κάτω Αἰγύπτου, στὴν δυτικὴ ὄχθη τοῦ ποταµοῦ Νείλου καὶ ἦταν γιοὶ γονέων χριστιανῶν. Διάβαζαν τὶς Ἅγιες Γραφὲς καὶ θέλησαν τὴν ἐρηµικὴ ζωή. Στὴν ἔρηµο γνώρισαν κάποιο ὑπέργηρο εὐσεβῆ ἐρηµίτη καὶ ἔµειναν κοντά του ἕνα χρόνο, ἀσκούµενοι. Ὅταν πέθανε ὁ γέροντάς τους, αὐτοὶ ἔµειναν ἐκεῖ γιὰ 60 ὁλόκληρα χρόνια µὲ πολλὴ ἄσκηση καὶ προσευχή. Κάθε Σάββατο, πήγαιναν στοὺς πλησιέστερους συνοικισµοὺς καὶ κήρυτταν στοὺς ἀνθρώπους τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι στήριζαν ψυχές, µέχρι ποὺ εἰρηνικὰ ἀπεβίωσαν.

Ὁ Ἅγιος Σολοµών, ἀρχιεπίσκοπος Ἐφέσου

Βλέπε 1 Δεκεµβρίου.

Ἡ Ἁγία Μυρώπη ἢ Μερόπη

Ἀπὸ τὶς πιὸ γενναῖες γυναῖκες ποὺ µαρτύρησαν στὰ πρῶτα χρόνια τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Ἔζησε στὰ µέσα τοῦ 3ου αἰῶνα µ.Χ. καὶ γεννήθηκε στὴν πόλη Ἔφεσο. Ἔχασε νωρὶς τὸν πατέρα της καὶ ἀνατράφηκε µὲ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν µητέρα της, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Χίο (λέγεται µάλιστα, ὅτι στὴν Ἔφεσο ἡ Ἁγία πήγαινε καθηµερινὰ στὸν τάφο τῆς Ἁγίας Ἐρµιόνης, θυγατέρας τοῦ Ἀποστόλου Φιλίππου καὶ ἔπαιρνε τὸ ἀναβλύζον ἀπ᾿ αὐτὸν µύρο καὶ τὸ ἔδινε µὲ ἀφθονία στοὺς πιστούς, γι᾿ αὐτὸ καὶ ὀνοµάστηκε Μυρώπη). Ὅταν ὁ Δέκιος ἐξαπέλυσε ἄγριο διωγµὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν, ἡ Μυρόπη µὲ τὴν µητέρα της ἄφησε τὴν Ἔφεσο καὶ πῆγαν στὴν Χίο, ὅπου εὐεργετοῦσαν ἀπόρους ἀσθενεῖς. Ἀλλὰ ὁ διωγµὸς ἐξαπλώθηκε καὶ στὴν εἰρηνικὴ Χίο καὶ µεταξὺ τῶν θυµάτων ἦταν καὶ ὁ Ἅγιος Ἰσίδωρος (14 Μαΐου). Ὁ εἰδωλολάτρης ἄρχοντας Νουµέριος διέταξε νὰ µείνει ἄταφο τὸ σεπτὸ λείψανο τοῦ µάρτυρα, ἀλλὰ ἡ Μυρώπη, ἀφοῦ διέφυγε τῆς προσοχῆς τοῦ φύλακα, µαζὶ µὲ τὶς ὑπηρέτριές της, πῆρε τὸ λείψανο καὶ τὸ ἔθαψε µὲ µεγάλη εὐλάβεια. Τότε ὁ Νουµέριος διέταξε νὰ τιµωρηθεῖ αὐστηρὰ ὁ φρουρός. Ἡ εἴδηση συντάραξε τὴν φιλοδίκαια καὶ εἰλικρινῆ κόρη. Γι᾿ αὐτὸ καὶ παρουσιάστηκε χωρὶς δισταγµὸ καὶ εἶπε ὅλη τὴν ἀλήθεια στὸν ἄρχοντα. Ὁ Νουµέριος, χωρὶς νὰ συγκινηθεῖ ἀπὸ τὴν εὐψυχία τῆς Μυρώπης, γεµάτος θυµὸ καὶ ἐκδίκηση, διέταξε νὰ τιµωρηθεῖ ἡ Μυρώπη µέχρι θανάτου. Τότε οἱ στρατιῶτες τὴν ξάπλωσαν στὴν γῆ καὶ τὴν ἔδειραν σκληρὰ µὲ χοντρὰ ῥαβδιά. Ἡ ἀνδρεία τῆς Μυρώπης ἦταν τόση ποὺ ὑπέµεινε τὶς θανατηφόρες πληγές, χωρὶς κραυγὴ καὶ λιποψυχία. Εὔψυχη µὲ τὴν θεία χάρη, ἔµεινε ἀκλόνητη στὴν πίστη καὶ παρέδωσε µετὰ ἀπὸ λίγο τὸ πνεῦµα της στὴν φυλακή, ἀνεβαίνοντας στὰ ἀθάνατα σκηνώµατα τῶν δικαίων. Στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Delehaye ἡ µνήµη της γιορτάζεται στὶς 23 Νοεµβρίου.

Ὁ Ἅγιος Ἄβιβος ὁ νέος

Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Λικινίου (307-323) καὶ ἦταν διάκονος στὴν πόλη Θαλσεῖ. Ἐπειδὴ δίδασκε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ περιφερόµενος πόλεις καὶ χωριά, συνελήφθη. Ὁµολόγησε τὸν Χριστὸ µπροστὰ στὸν ἔπαρχο καὶ καταδικάστηκε νὰ καεῖ ζωντανὸς στὴν φωτιά. Οἱ χριστιανοί, ἀφοῦ πῆραν τὸ ἅγιο λείψανό του, µὲ τιµὲς τὸ ἔθαψαν µαζὶ µὲ αὐτὰ τῶν Ἁγίων µαρτύρων Γουρία καὶ Σαµονᾶ (15 Νοεµβρίου) στὸ µέρος Βηθελακικλά.

Ὁ Ἅγιος Μωϋσῆς (ἢ Μωσῆς) ὁ ὁµολογητής

Ἄγνωστος στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικόδηµου. Μνηµονεύεται σὰν ὁµολογητὴς τὴν 2α Δεκεµβρίου στὸν Συναξαριστὴ Delehaye. Στὸν Παρισινὸ Κώδικα 1578 ἀναφέρεται τὴν 3η Δεκεµβρίου σὰν Μωϋσῆς ὁ οἰκονόµος, ποὺ µᾶλλον θὰ εἶναι ὁ ἴδιος µε τὸν ὁµολογητή.

Ὁ Ὅσιος Κύριλλος ὁ Φιλεώτης

Γεννήθηκε τὸ 1015 στὸ χωριὸ Φιλέα τῆς ἐπαρχίας Δέρκων τῆς Θράκης. Κατὰ τὸ Ἅγιο Βάπτισµα ὀνοµάστηκε Κυριάκος (Κύριλλος ὑπῆρξε ἔπειτα τὸ καλογερικό του ὄνοµα) καὶ ἀπὸ µικρὸς διακρίθηκε στὰ ἱερὰ Γράµµατα. Στὸ εἰκοστὸ ἔτος τῆς ἡλικίας του παντρεύτηκε καὶ ἀπέκτησε παιδί. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ εἶχε ζῆλο στὸν µοναχικὸ βίο, ὅπως ὅλοι της ἐποχῆς ἐκείνης, ἀποφάσισε νὰ ἐγκαταλείψει τὴν γυναῖκα του καὶ τὸ παιδί του καὶ νὰ ἀποσυρθεῖ σὲ µοναστήρι, λέγοντας στὴν γυναῖκα του: «ἢ νὰ χωρίσουµε ἢ νὰ πᾶµε καὶ οἱ δυὸ σὲ µοναστήρι». Ἡ γυναῖκα του ὅµως δὲ δέχτηκε τίποτα ἀπὸ αὐτὰ καὶ ἔτσι ὁ Κύριλλος ἔµεινε στὸ σπίτι του ζῶντας ἀσκητικά. Ἔπειτα ἵδρυσε (τὸ 1060) µοναστήρι στὸ χωριὸ ἐκεῖνο, τοῦ ὁποίου τὸν ναὸ ἀνήγειρε ὁ Ἀλέξιος Κοµνηνός. Ἔτσι ὁσιακὰ ἔζησε ὁ Κύριλλος. Ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ τὸ 1110.

Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος, ὁ ἔγκλειστος «ἐν τῷ Σπηλαίῳ» (Ῥῶσος).
 
Ὁ Ὅσιος Ἀββακούµ, Κύπριος ἀσκητὴς ἐκ τῶν Ἀλαµανῶν.
 
Ὁ Ὅσιος Ἰσίδωρος

Ὁ Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Ο Άγιος Πορφύριος γεννήθηκε το 1906 στο χωριό Άγιος Ιωάννης  Καρυστίας  της Ευβοίας. Προήλθε από μια πτωχή αγροτική οικογένεια. Στο σχολείο φοίτησε μόνο δύο χρόνια αφού λόγω της ασθένειας του δασκάλου και της φτώχεια της οικογένειάς του, αναγκάστηκε να εργασθεί. Λίγο αργότερα, περίπου εννέα χρονών, εργάστηκε στο ανθρακωρυχείο της περιοχής και μετά σ΄ ένα παντοπωλείο στον Πειραιά. Ο πατέρας του είχε πάει να δουλέψει στη διώρυγα του Παναμά, για να συντηρήσει την οικογένειά του.

Στα χέρια του οκτάχρονου τσοπανόπουλου περιήλθε ένα φυλλάδιο με τον βίο του Αγίου Ιωάννη του Καλυβίτη, το οποίο διάβαζε συλλαβιστά. Αυτός ο Άγιος είχε συγκινήσει τον μικρό Ευάγγελο και του δημιούργησε τον πόθο να τον μιμηθεί. Έτσι, γύρω στα δώδεκα χρόνια του, ξεκίνησε μόνος του, κρυφά, για το Αγίων Όρος και στο πλοίο συνάντησε τον μετέπειτα Γέροντά του, ιερομόναχο Παντελεήμονα, τον πνευματικό, που ασκήτευε στην καλύβι  του  Αγίου Γεωργίου, στη Σκήτη Καυσοκαλυβίων  του Αγίου Όρους.

Σ΄ αυτόν τον Γέροντα και τον αυτάδελφό του, τον μοναχό Ιωαννίκιο, ο νεαρός δόκιμος έκανε άκρα υπακοή και έτσι, σε λίγα χρόνια, εκάρη μοναχός και έμαθε εμπράκτως  τα μυστικά της πνευματικής ζωής.

Αποτέλεσμα της μεγάλης αγάπης του στον Χριστό και τους γέροντές του, της υπακοής και της ασκήσεώς του, ήταν η Χάρη του Θεού και, σε νεαρή ηλικία, το χάρισμα της διοράσεως, δηλαδή της δυνατότητας να βλέπει, όταν η Χάρη του Θεού ενεργούσε, τα αόρατα πράγματα ή πνεύματα ή γεγονότα του παρελθόντος και του παρόντος και μερικές φορές και του μέλλοντος.

Στο Άγιον Όρος ασθένησε από πλευρίτιδα γύρω στα 18 του χρόνια, και οι γέροντές του τον έστειλαν σε μοναστήρι στην Εύβοια για θεραπεία. Σ΄ αυτό το μοναστήρι τον γνώρισε ο Αρχιεπίσκοπος Σινά, Πορφύριος, και αφού διεπίστωσε ότι ο Θεός τον είχε ευλογήσει με τη Χάρη Του, τον χειροτόνησε ιερέα, σε ηλικία 20 ετών. Μετά από ένα μικρό διάστημα, ο Μητροπολίτης της περιοχής τον κατέστησε πνευματικό και έτσι έθεσε στην υπηρεσία των πιστών το χάρισμα της διοράσεως, με το οποίο ο Θεός είχε χαριτώσει τον δοΰλο του Πορφύριο. Ο νεαρός ιερομόναχος και πνευματικός Πορφύριος βοηθούσε τους ανθρώπους και καταπραΰνοντας την ψυχή τους από τις απάτες, όπως εκείνες των «μαγισσών», οι οποίες με το πρόσχημα οτι θα τους λύσουν  μάγια, τους απομυζούσαν τις οικονομίες τους, θεραπεύοντας τις σωματικές τους ασθένειες.

Και σε αυτό το πλαίσιο έλεγε: «Και πάντα εύχομαι τα πνευματικά μου παιδιά ν΄ αγαπήσουν τον Θεό, που είναι το παν, για να μας αξιώσει να μπούμε στην επίγειο άκτιστη Εκκλησία Του. Γιατί από εδώ πρέπει ν΄ αρχίσουμε και να διαβάζω τους ύμνους της Εκκλησίας, την Αγία Γραφή και τους βίους των Αγίων μας και εύχομαι και σεις να κάνετε το ίδιο. Εγώ προσπάθησα με τη Χάρη του Θεού να πλησιάσω τον Θεό και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο».

Το 1940, διορίστηκε εφημέριος στην Πολυκλινική Αθηνών, στην οδό Σωκράτους, κοντά στην πλατεία Ομονοίας. Σ΄ αυτή τη θέση παρέμεινε 33 χρόνια, εξομολογώντας τους ασθενείς και άλλους, προσευχόμενος, συμβουλεύοντας και θεραπεύοντας με την προσευχή και τη Χάρη του Θεού ασθενείς που ζητούσαν τη βοήθειά του.

Το 1950, νοίκιασε το εγκαταλελειμμένο μοναστηράκι του Αγίου Νικολάου Καλλισίων στην Πεντέλη, και, μέχρι το 1978, καλλιεργούσε την περιοχή του. Το 1979, εγκατεστάθηκε στο Μήλεσι Αττικής, κοντά στον Ωρωπό, όπου άρχισε να κτίζει το Ησυχαστήριο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Σ΄ αυτό δεχόταν επισκέπτες από όλα τα μέρη του κόσμου, για διάφορα προβλήματα.

Τον Ιούνιο του 1991, προαισθανόμενος το τέλος του, και μή θέλοντας να κηδευθεί με τιμές, αναχώρησε για το καλύβι του Αγίου Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου είχε καρεί μοναχός πριν από περίπου 70 χρόνια. Στις 4:31΄ το πρωί της 2/12/1991, παρέδωσε το πνεύμα στον Κύριο, που τόσο αγάπησε στη ζωή του. Εκεί ετάφη σε έναν απλό καλογερικό τάφο, με την παρουσία μόνο των συμμοναστών του, διότι είχε παραγγείλει, από μεγάλη ταπείνωση, να αναγγελθεί η κοίμησή του μόνον μετά την ταφή του. Τώρα, σ΄ αυτόν τον τάφο αναπαύεται άλλος μοναχός, τα δε λείψανα του Γέροντος Πορφυρίου κατ΄ εντολήν του προς τους υποτακτικούς του, έχουν αποκρυφτεί σε απρόσιτο μέρος.