|
12 Δεκεμβρίου
|
|
|
Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων ὁ θαυµατουργός, ἐπίσκοπος Τριµυθοῦντος Κύπρου Γεννήθηκε ἀπὸ οἰκογένεια βοσκῶν, ποὺ ἦταν κάπως εὔπορη, τὸ 270. Ἂν καὶ µορφώθηκε ἀρκετὰ στὴν πατρίδα του, Κύπρο, ὅµως δὲν ἄλλαξε ἐπάγγελµα. Συνέχισε καὶ αὐτὸς νὰ εἶναι βοσκός.Ἦταν χαρακτῆρας ἁπλός, ἀγαθός, γεµάτος ἀγάπη γιὰ τὸν πλησίον του. Τὶς Κυριακὲς καὶ τὶς γιορτές, συχνὰ ἔπαιρνε τοὺς βοσκοὺς καὶ τοὺς ὁδηγοῦσε στοὺς ἱεροὺς ναοὺς καὶ κατόπιν τοὺς ἐξηγοῦσε τὴν εὐαγγελικὴ ἢ τὴν ἀποστολικὴ περικοπή. Ὁ Θεὸς τὸν εὐλόγησε νὰ γίνεται συχνὰ προστάτης χηρῶν καὶ ὀρφανῶν. Νυµφεύθηκε εὐσεβῆ σύζυγο καὶ ἀπέκτησε µία κόρη, τὴν Εἰρήνη. Γρήγορα ὅµως, ἡ σύζυγός του πέθανε. Γιὰ νὰ ἐπουλώσει τὸ τραῦµα του ὁ Σπυρίδων ἀφοσιώθηκε ἀκόµα περισσότερο στὴν διδαχὴ τοῦ θείου λόγου. Μετὰ ἀπὸ πολλὲς πιέσεις χειροτονήθηκε ἱερέας. Πράγµατι, ὑπῆρξε ἀληθινὸς ἱερέας τοῦ Εὐαγγελίου, ἔτσι ὅπως τὸν θέλει ὁ θεῖος Παῦλος: «Ἀνεπίληπτον, νηφάλιον, σώφρονα, κόσµιον, φιλόξενον, διδακτικόν, τέκνα ἔχοντα ἐν ὑποταγῇ µετὰ πάσης σεµνότητας». Δηλαδὴ ἀκατηγόρητο, προσεκτικό, ἐγκρατῆ, σεµνό, φιλόξενο, διδακτικὸ καὶ νὰ ἔχει παιδιὰ ποὺ νὰ ὑποτάσσονται µὲ κάθε σεµνότητα.Ἔτσι καὶ ὁ Σπυρίδων, τόσο σωστὸς ὑπῆρξε σὰν ἱερέας, ὥστε ὅταν χήρεψε ἡ ἐπισκοπὴ Τριµυθοῦντος στὴν Κύπρο, διὰ βοῆς λαὸς καὶ κλῆρος, τὸν ἐξέλεξαν ἐπίσκοπο. Ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ ὁ Σπυρίδων προχώρησε τόσο πολὺ στὴν ἀρετή, ὥστε τὸν ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ κάνει πολλὰ θαύµατα. Νὰ σηµειώσουµε ἐδῶ ὅτι ὁ Ἅγιος Σπυρίδων, µὲ τὸ κῦρος τῆς ἁγίας καὶ ἠθικῆς ζωῆς του, στὴν Α´ Οἰκουµενικὴ σύνοδο, ποὺ ἔγινε στὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας (Μ. Ἀσία) καὶ στὴν ὁποία συµµετεῖχε, κατατρόπωσε τοὺς Ἀρειανοὺς καὶ ἀναδείχτηκε ἀπὸ τοὺς λαµπροὺς ὑπερασπιστὲς τῆς Ὀρθόδοξης πίστης. Μάλιστα, ὅπως ἀναφέρει ἡ παράδοση, ἀφοῦ µίλησε γιὰ λίγο, κατόπιν ἔκανε τὸ σηµεῖο τοῦ Σταυροῦ καὶ µὲ τὸ ἀριστερὸ χέρι, ποὺ κρατοῦσε ἕνα κεραµίδι, εἰς τύπον τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶπε:«εἰς τὸ ὄνοµα τοῦ Πατρός» καὶ ἔκανε νὰ φανεῖ πρὸς τὰ ἐπάνω ἀπ᾿ τὸ κεραµίδι φωτιά, διὰ τῆς ὁποίας εἶχε ψηθεῖ αὐτό. Ὅταν εἶπε: «καὶ τοῦ Υἱοῦ», ἔρρευσε κάτω νερό, διὰ τοῦ ὁποίου ζυµώθηκε τὸ χῶµα τοῦ κεραµιδιοῦ· καὶ ὅταν πρόσθεσε: «καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος», ἔδειξε µέσα στὴ χοῦφτα του µόνο τὸ χῶµα ποὺ ἀπέµεινε. Στὶς 12 Δεκεµβρίου τὸ 350 µ.Χ. ἀπεβίωσε. Τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, στὸν Ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἀπ᾿ ὅπου, µετὰ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης, κάποιος ἱερέας τοῦ ναοῦ αὐτοῦ, ὀνόµατι Γεώργιος Καλοχαιρέτος, µαζὶ µὲ ἄλλα ἱερὰ λείψανα, τὸ µετέφερε στὴν Πάργα τῆς Ἠπείρου καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Κέρκυρα κατὰ τὸ 1456 καὶ στὴν ὁποία βρίσκεται µέχρι σήµερα καὶ γιορτάζεται µεγαλοπρεπῶς στὸν ὁµώνυµο Ἱερὸ Ναό. Ὁ Ἅγιος Συνετός Μαρτύρησε τὸν 3ο αἰῶνα µ.Χ. στὴν Ῥώµη, ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Αὐρηλιανός. Ὁ Συνετὸς τοποθετήθηκε ὡς ἀναγνώστης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ῥώµης ἀπὸ τὸν Ἅγιο Πάπα Σίξτο. Συνελήφθη καὶ διατάχθηκε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ἀρνήθηκε ὅµως καὶ βασανίστηκε σκληρὰ µὲ µαστίγια ἀπὸ νεῦρα βοδιῶν καὶ ἔπειτα φυλακίστηκε. Παρ᾿ ὅλα αὐτά, παρέµεινε στὴν χριστιανική του ὁµολογία καὶ τότε ἔβαλαν στὸ σῶµα του πυρακτωµένα σίδερα. Ἐπειδὴ ὅµως δὲν κατάφεραν τίποτα, τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν. Ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος, ἱεροµάρτυρας, ἀρχιεπίσκοπος Ἱεροσολύµων Ἔνωνε µὲ τὴν εὐσέβεια τὴν ἰσχυρὴ θέληση γιὰ ἀνώτερη µάθηση. Ὁ Ἀλέξανδρος ἔζησε στὰ τέλη τοῦ 2ου µ.Χ. αἰῶνα µέχρι τὰ µέσα τοῦ 3ου καὶ ἔκανε µαθητὴς τοῦ Κλήµεντος τοῦ Ἀλεξανδρέως. Διέπρεψε στὶς σπουδές του καὶ διακρίθηκε στὸ κήρυγµα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἀργότερα ἀποδείχτηκε ἐπίσκοπος της Φλανιάδος στὴν Καππαδοκία. Ἡ ἐκεῖ δράση του τὸν λάµπρυνε ἀκόµα περισσότερο. Καὶ ἐπειδὴ ὁ ἐπίσκοπος Ἱεροσολύµων, Νάρκισσος, ἦταν ὑπέργηρος (116 ἐτῶν), προσέλαβε βοηθὸ ἐπίσκοπο τὸν Ἀλέξανδρο καὶ συγχρόνως διάδοχό του. Ὅταν λοιπὸν ὁ Νάρκισσος πέθανε µαρτυρικά, ὁ Ἀλέξανδρος ἀνέλαβε τὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο Ἱεροσολύµων. Ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴν ὁ Ἀλέξανδρος ἀγωνίστηκε γιὰ τὴν πίστη, φώτισε καὶ οἰκοδόµησε τὸν λαό, µερίµνησε συγχρόνως γιὰ τὴν ἵδρυση βιβλιοθήκης στὴν Ἱερουσαλήµ, στὴν ὁποία µάζεψε πολλὰ ἐκκλησιαστικὰ καὶ θεολογικὰ συγγράµµατα, γιὰ νὰ βοηθήσει τὶς µελέτες τῶν νεοτέρων κληρικῶν. Κατὰ τὸν διωγµὸ τῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ Δεκίου, συνελήφθη ἀπὸ τὸν ἄρχοντα τῆς Παλαιστίνης στὴν Καισάρεια. Αὐτὸς ἀξίωσε ἀπὸ τὸν πιστὸ ἐπίσκοπο ν᾿ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ἐκεῖνος ὄχι µόνο δὲν δέχτηκε, ἀλλὰ καὶ παρατήρησε µὲ θάρρος καὶ δύναµη τὴν εἰδωλολατρικὴ πλάνη. Παραδόθηκε τότε τροφὴ στὰ θηρία, ἀφοῦ προηγουµένως ὑπέστη σκληρὰ βασανιστήρια. Τὰ λιοντάρια τὸν πλησίασαν χωρὶς νὰ τὸν βλάψουν καθόλου· πέθανε ὅµως ἀπὸ τὶς πληγὲς τῶν βασανιστηρίων. Ὁ Ὅσιος Ἀµωναθάς Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ὁ Ὅσιος Ἄνθος Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ὁ Ἅγιος Αἰθέριος Ἀναφέρεται στὸν Παρισινὸ Κώδικα 1611. Μαρτύρησε ἐπὶ Μαξιµιανοῦ (286-305) καὶ ἐπειδὴ δὲν δέχτηκε νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, ἔβαλαν στ᾿ αὐτιά του πυρακτωµένα σίδερα, ὥστε οἱ κόρες τῶν µατιῶν του νὰ πεταχτοῦν ἔξω. Κατόπιν τὸν ἔδεσαν σ᾿ ἕνα τροχὸ καὶ ἔβαλαν χαλινάρι στὸ στόµα του. Στὴν συνέχεια, ἀφοῦ τὸν ἔκαψαν µὲ ἀναµµένες λαµπάδες, τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν. Ἡ Ἁγία Εὐφηµιανή Ἄγνωστη στοὺς Συναξαριστές. Ἡ µνήµη της ἀναφέρεται στὸ Ἱεροσολυµιτικὸ Κανονάριο σελ. 120, συνοδευοµένη µὲ αὐτὴν τῆς Ἁγίας Φοίβης, ἐπίσης ἄγνωστης Ἁγίας. Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης (ἢ Ἰωακείµ) ἐπίσκοπος Ζιχνῶν Ἔζησε στὰ χρόνια τῶν αὐτοκρατόρων Ἀνδρόνικου Β´ Παλαιολόγου (1282-1328) καὶ Ἀνδρόνικου Γ´ (1328-1341). Δυὸ χρονῶν ἔµεινε ὀρφανὸς ἀπὸ γονεῖς καὶ τὸν πῆρε ὁ θεῖος του, µοναχὸς ὀνόµατι Ἰωαννίκιος, καὶ τὸν ἀνέθρεψε σύµφωνα µὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου. Ὅταν ἦλθε σὲ κατάλληλη ἡλικία, ἔγινε ἱερέας καί, λόγῳ τῆς µεγάλης του ἀρετῆς, ἐκλέχτηκε ἐπίσκοπος Ζιχνῶν. Ὅταν πέθανε ὁ θεῖος του, παραιτήθηκε ἀπὸ τὴν ἐπισκοπὴ καὶ ἔµεινε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Τιµίου Προδρόµου. Ἐπεξέτεινε τὴν Μονὴ αὐτή, ποὺ βρισκόταν κοντὰ στὸ Μενοίκιο ὄρος τῆς Ἀνατολικῆς Μακεδονίας, βορειανατολικᾶ τῶν Σερρῶν καὶ ἔκτισε µεγαλοπρεπῆ Ναὸ στὸ ὄνοµα τοῦ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου. Ἐκεῖ, ἀφοῦ ἔζησε θεάρεστα καὶ προσέφερε πολλὰ στὴν περιοχή, ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ τὴν 12η Δεκεµβρίου 1333.
|
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|